________________
78
जिम मन पुहचइ अलज्यु रे,
तिम जउ पुहचइ बांहो दूरि वसंता साजना रे, .
सफल हुइ ऊमाहो । आगळ मन अने नयनने जुदां पाडवामां आव्यां हतां. अहीं मन अने बाहुने जुदां पाडवामां आव्यां छे. मन तो पोतानी उत्कंठाने पहोंचे छे - संतोषी शके छे (प्रियजन, स्मरण चितवन करीने), तेम बाहु जो पहोंची शकता होत तो ? तो दूर वसता प्रियजनने भेटवानी होंश पूरी थात. मननी गति अने बाहुनी गतिनो आ विरोध चमत्कारक छे.
सगपण हुइ तु ढांकीइ रे,
प्रीति न ढांकी जायो, विहाणुं छाबि न छाहीइ रे,
लहिरि न दोरि बंधायो । सगपण अने प्रीति वच्चे अहीं करवामां आवेलो भेद मर्मरसिक छे अने प्रयोजायेला बे दृष्टांतो - 'प्रभात-सूर्योदयने छाबडे ढांकी न शकाय, लहेर-मोजाने दोरीथी बांधी न शकाय' - अशक्यताना अर्थने सबळ रीते पुष्ट करे छे. बे एक ताजगीभरी अलंकार रचनाओ पण जओ : ...................कीली,
सुरिजन नेहकी म करे ढीली । स्नेहनी कडी तो जाणीती छे. अहीं स्नेहने खीली साथे सरखाववामां आवेल छे. आ खीली ते बे वस्तुने जोडवानी माटेनी जड, स्क्रू. स्क्रू ढीलो पडे तो बे वस्तु छूटी पडी जाय. सुजन स्नेहनी आ ‘कीली'ने ढीली न थवा
मनभंडार भर्यु घणु रे,
युं जीवलोक निगोदिइ,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
