________________
उपदेश
॥३२८॥
अथ दृष्टान्त:--|| विशाखदत्तकथा ।।
| सप्तनिका परिपक्कसुबिंबीए वम्मि सुमणोहरंबलंबीए । उग्गयलयतुंबीए कोसंबीए वरपुरीए ।।१।। पप्फुलुप्पलनित्तो सुझवगत्तो सुहीकयसमित्तो सिट्टी विसाहदत्तो बसइ तहिं धम्मउवउत्तो ॥श। सो धम्मघोससूरीण देवसूरीण पबर विजाए । पासे सुगणावासे पवजए बारसबयाई ।।३।। सो अन्नया कयावि हु पच्छिमरत्तीए जग्गिरो संतो । पंच. परमिट्रिसमरणपज्जते समरए चित्ते ॥४॥ रयणाणि जस्स गेहे ककेवणहंसगब्भमाईणि । हंति धणी स गरिट्रो निहिलो किमिह इयरेहिं ।।५।। दक्खलक्खरित्यकलिओ चलिओ रयणज्जणत्यमेस तओ। वयरागरदेसं पइ चोरेहि लुटियं दध्वं ।।६।। इकिल्लओ भमंतो मिलिओ कावालियस्स कस्स बि सो। तेणवि हु लवखणलक्खिउ त्ति मुणिउं सकज्जस्स ।।७।। सिद्धिकए तस्सुत्तं कहं सचितोऽसि भो महाभाग । नियबइयरो असेसो परिकहिओ तेण तस्स तओ ||८|| जइ तुह अतूच्छविभवज्जणम्मि इच्छा तओ समागच्छ । सरलप्पा सो चलिओ तस्सत्थे निब्भयत्तेण ॥९॥ तेणाणीओ गिरिमेहलाइ आहरणका लियाभवणे । तो जोइणा स वृत्तो जोहारसु भो इमं देवि ॥१०॥ तुह घणलाहो होही गरुओ एयप्पभावओ भयवं । जिण मुज्झिय न हु अन्न नमामि देवं दयाहीणं ।।११।। जोहारिय जिणदेवं सेवं को कुणइ अवरअम- X॥३२८॥ राणं । काऊण अमयपाणं को णु जणो कंजियं पियइ ॥१२॥ तं पड़ जपई जोई रे रे नर धिट्ट दुटु पाविटू । तुहर मत्थएण पूर्य देवीए नणु करिस्समहं ।।१३॥ इय जंपित्तु विकोसी काउं खग्गं करेइ जा घायं । ता तकोणे सुत्तो विषमासिखो य सुसक्यो ।।१४।। षणनामो सुस्सावय वच्छन्नमईए भणइ जोईसं । अइ पाव रे विभुचसु सावयमेयं