________________
॥३११॥
| सज्झायलक्खं साहियमहीयमिकग्गमणाए कम्मगंथपयरणाईयं, अंगीकयाणि पउणीकयसुकयाणि जणियपंचकरणजयाणि बारसधयाणि, पालेइ निरइयागणि, कूणइ सामाइयपोसहाइयमावस्सयमवस्समनालसत्ताए।
इत्तो मोहमहाचरडेण चिंताउरत्ताए दिट्टाओ दसावि कट्ठाओ। तओ मंतिसामंतेहि साहियं-"सामिय काऽवि संपयं चिता, समाइस उ देवो, किं कजं कि कजं?"1 तओ मोहेणत्तं-"अम्ह पडिवक्खचारित्तधम्म रायपक्खे रोहिणी साविया | अईव धम्मभाविया बीसइ । तओ किमियाणि करणिज्ज? पाणीयपूराओ पुब्वमेव पालीबंधणं सोहणं"। तो तेहि हसित्त बुत्तं-"सामि ताव सम्वोऽवि जणो सप्पाणो जाव न तुम्ह माणुसदासपेसगोयर नागच्छति" ततो मोहराइणा उत्तं-'पेसिजओ कोऽवि जो तं रोहिणि परम्मुहं निवत्तेइ" । तओ जाव ते कमवि समाहूय वयंति तावुल्लसियसरीरा धीरा विकहाभिहा मोहदुहिया सयमेव समुट्टित्ता एवं पन्नवइ-“सामि मह चेव दिजउ आएसो, मा किज्जओ बिलंबो,
पस्सामि ताव तीए सत्तं" । तओ सब्वे हि पि सन्निया संपत्ता तस्सगासमेसा सरोसा रायकहा-देसकहा-भत्तकहाN| इत्थिकहाहि च उप्पयार नियरूवं काउं तत्रयण मोइन्ना, परमजोइणीव असणीभूय निलुका तस्सरीरे । सा पिउमाय
प्पसाएणं न किपि घरकज्जं सज्जइ, सुहेणं चेव निब्बती भोयणच्छायणचितानिम्मका चिट्ठा । तओ जिणहरं गंतूण | सा वायालमबलं पस्सद, सदभावे अनाए सावियाए पास मागंतूण कन्ने पविसित्ता भास इ-"हले मए तुम्ह घरपवुत्ता
रिसी बता कपणे कया, मा सञ्चाऽसा वा?"। सा आह-"नेयं घडइ, असंगयं केणावि असाहणेण साहियमेयं"। बोरोहिणी बुच्चइ-"सच्चा तुमं मामवि अवलवसि" तओ सा पडिभणइ-"हे मुसाभासिणि एवं कह कहसि अदिट्ट?"।
३११