________________
उपदेश
१५८॥
एरिसए मुणिरूवे हुंति कुसोले न ते निरविखञ्जा । दिट्ठीएवि हु भाउय एए खलु तारिसे चैव ||१८|| एएहिं समं गमणं न जुञ्जए अम्ह अप्पसत्थेणं । वश्विस्सामो 'एए `वयंतु समणा जहिच्छाए ||१९|| करिसम अम्हे जिणवयपातिकमं महाघोरं । आसायणिकमलं थलं पावं विणा हिंसं ||२०|| एहिं समं जंताणं आलावादोणि हंति निस्संकं । तेहिं fass मिती तत्तो दुग्गइदुहं दुसहं ||२१|| इय भणिय बाहाए चित्तूर्ण भायरं नियं सहसा । वालइ मुनिसत्याओ जह कुबाओ सिसुं जणणी ||२२|| दूरुज्झियमुणिसत्यो नाइलसड्डो सभाउणा सद्धि । फासुअभूमिपसे चिट्ठइ हियमि संतुट्टो ||२३|| इय चिंतिमात्त सुमई कुमईइ संगओ संतो। मायाए तह पिउणो पित्ति जिट्टभइणीए ||२४|| दिखइ न उत्तरं हा एयस्स किमुत्तरं पइच्छामि । सयमेव किं न लज्जइ गुरूणऽवण्णाइ वयमाणो ॥ २५ ॥ जे खलु असाहरूवे कुसीलए ते न दिट्टिदट्टव्वे । एए ताव सुसाहू पिक्खिज्जतीह पञ्चवं ॥२६॥ तमजंपिरं मुणित्ता अलियकमाएण नाइलसुसड्डो । तं वज्जरिउं लग्गो हिओवएसिकनिउणमई ||२७|| भाउय तुज्झ न दोस्रो दोसं कालस्स नो अहं देमि । नो अन्नदेसदोसो नेव असंपत्तिदोसी ॥२८॥ कहिए हिए वयणे सहोयरावि हु जया पकुप्पंति जीवाणं चय देोसो तो नूणं गरुयमाणं ॥ २२ ॥ महिया सहिया अइतिब्वरागदासेहि। बुज्झति कहं मुद्धा उवएसगिराहि सुद्धाहि ||३०||
१. एकाकिनो. २. व्रजन्तु.
समतिका
।। १५८।।