________________
सो तस्स सबसे हस्त
को, जं बाहई सययं जंतुमे । दीहामय विप्पको सत्थो, 'तो होई' चिंतसुही कैंयत्थी ॥ ११० ॥
अर्थ – (सो) मोचमां गयेलो ते (जं) जे दुःख ( एवं जंतुं ) मा संसारना जीवने (समर्थ) निरंतर (बाहई) पीडा उपजावे , (तस्स सव्वस दुस्स ) ते सर्व दुःखथी ( मुको) मुक्त थाय छे, तथा ( दीहामयविप्पभुको) दीर्घस्थितिवाळा कर्मरूपी व्याधिथी मुक्त थाय छे, अने तेथीं करीने ( पसत्थो ) प्रशंसाने लायक थाय छे, ( तो ) अने त्यारपछी एटले कर्मव्याधिवडे मुक्त थवाथी (चंतही अत्यंत सुखी धने (कयत्थी) कृतार्थ (होइ) थाय . ११०. हवे मा अध्ययनने समाप्त करे -- अणाई कालप्पभवस्स ऐसो, सव्वस्स दुक्खस्स पैमोक्खमग्गो ।
विमाहिओ जं समुवेच्च सत्ता, कैमेण श्रच्चंतसही हैवंति त्ति बेमि ॥ १११ ॥
अर्थ - ( एसो ) आखा अध्ययनमां को ते ( अणाइकालप्पभवस्स ) अनादिकाळधी उत्पन्न थयेला ( सम्वस्स दुक्खस्स ) सर्व दुःखना ( पमोक्खमग्गो) मोचनो मार्ग ( विवाहिओ ) तीर्थकरोए कह्यो बे, के (जं ) जे मार्गने ( समुवेश्च ) सम्यक् प्रकारे पामीने (सत्ता) प्राणीओ ( कमेण ) अनुक्रमे उत्तरोत्तर गुणस्थानने पामी ( प्रांतसुही ) अत्यंत सुखी (इवंति ) थाय छे. (त्ति बेमि ) एम हुं कहुं हुं. ए प्रमाणे सुधर्मास्वामीए जंबूस्वामीने कर्पु. १११. ॥ इति द्वात्रिंशत्तममध्ययनम् ।। ३२.