________________
मणस्स भावं गैहणं वयंति, तं रागहेउं तु मणुममोह।
"तं दोसहेउं श्रम[समोठे, संमो में जो तेसैं स वीअरोगो ॥८७ ।। अर्ध-(भावं ) भावने एटले स्मरणादिकना विषयवाला अभिप्रायने ( मणस्स ) मननो ( गहरा ) प्राहक-प्रहरण करनार (वयंति) को छे, (तु ) तु पुनः ( मणुकं ) मनोज्ञ एटले सुंदर रूपादिकना विषयवाळा एवा (तं ) ते भावने (रागहे ) रागना हेतुरूप ( आहु ) कह्यो छे, तथा ( अमणुमं ) अमनोत्र एका (तं ) ते भावने ( दोसहेड ) द्वेषना | हेतुरूप ( आहु ) कह्यो छे, (अ) तथा ( जो ) जे माणस तेसु) मनोज अने अमनोज्ञ रूपादिकना विषयवाळा ते बो | प्रकारना भावने विषे ( समो) समान होय (स) ते माणसने ( की अराओ) वीतराग एटले राग रहित तथा उपलक्षमाथी । द्वेष रहित जाणवो. श्राज प्रमाणे हवे पल्लीनां सूत्रोना पण भावना विषयरूप रूपादिकनी अपेक्षाए ज अर्थ करवो. अथवा स्वप्न अने कामनी दशामा रूपादिकना विषयवाळोजे भाव थाय छे. ते मननो ग्राहकछे, कारणके ते अवस्थामा केवळ मननो ज व्यापार होय वे. अथवा मनने इष्ट एवा धन, स्वजन, आरोग्य, पुत्र, राज्य बिगेरेना संयोग संबंधी अने अनिष्ट एवा रोग, शत्रु, चोर, दारिद्य विगेरेना वियोग संबंधी चिंतचनरूप भाव अहीं जाणवो. ते भाव इष्ट वस्तु मेळववा संबंधी होय तो ते मनोज्ञ छे भने अनिष्ट वस्तुना त्याग संबंधी होय तो ते अमनोज्ञ छे. ८७.
भावस्स मणं गहणं वयंति, मणस्त भावं गहणं वयंति । रागस्स हेउं समणुपमाहु, दोसस्स हेडं अमणुममाहु ॥ ८८ ॥
