________________
-
न
.
३॥
भ
य ) वर्णचडे तथा चशब्दथी गंधादिकवडे (मखोरमा ) मनोहर लागे थे, परंतु (ते) ते फळो (पचमाणा ) पचे स्वारे एटले विपाक अवस्थाने पामे त्यारे ( जीविथ ) जीवितनो (खुद्द) भूको करे छे विनाश करे छे, तेज रीते ( कामगुखा ) कामगुणो ( faari) विपाकने विषे - परिणामे ( एश्रोमा ) ए उपमावाला के एटले किंपाकना फळ जेवा ज छे. २० आ प्रमाणे केवळ रागना ज उद्धारनो उपाय बताव्यो इवे राग अने द्वेष बनेना उच्चारनो उपाय बतावे छे. - जे इंदं विया मँणुता, नै तेसु भावं "निसिरे केयाइ ।
'मपि कुँजा, समाहिकामे समणे तस्सी ॥ २१ ॥
अर्थ - ( समाहिकामे) राग द्वेषना विनाशरूप समाधिनी इच्छा वाळा, ( समये ) चारित्रनी क्रियामां श्रम करनार (तवस्सी ) तप करनार एदो साधु (जे) जे ( इंदिप्राणं ) इंद्रियोना ( विसया ) विषयो ( मसुद्या) मनोज्ञ चे, (तेसु) तेने बिषे ( क्रयाइ ) कदापि ( भावं ) अभिप्रायने पख ( न निसिरे) न करे, तो पछी विषयाने विषे इंद्रियोतुं प्रवर्तन तो क्याथी ज करे. (य) तथा ( मोसु ) श्रमनोज्ञ विषयाने विषे (मणं पि ) मनने पण ( न कुजा ) न करे, तो पछी प्रवर्तन तो क्यांथी ज करे. अर्थात् मनोज्ञ विषयो उपर रागवाळूं मन न करे भने अमनोज्ञ विषयो उपर द्वेषवाळं मन न करे. २१.
72-2
