________________
100
प्रभुनी नासिका सुश्री पच्युं वरन कंप्यं. तरत ज अवधिज्ञानथी प्रभुनो वृतांत जाणी ते पोतानी प्रियाओ सहित त्यां भावी प्रभुने भक्तिथी नम्यो. पछी प्रभुना बने पगनी नीचे मोटा नाळवालं कमळ मूकी ते धरणें★ पोताना शरीरखडे प्रभुनी पीठ भने बने पडखां ढांकी तेमना मस्तकपर पोताना सात फणानुं छत्र कर्यु. तेथी त्यां रहेला प्रभु सुखे करीने ध्यानमा मग्न थया. ते वखते ते धरणेंद्रनी इंद्राणीओ प्रभु पासे नृत्य करवा लागी, तथा वेणु, वीणा अने मृदंग विगेरेना शब्दधी सर्व दिशाओंने व्याप्त करी. श्रवखते भक्ति करनारा धरणेंद्र उपर तथा द्वेष करनारा ते असुर उपर समताना निधानरूप स्वामी तो समान दृष्टिवाळा ज हता. परंतु द्वेषथी अधिकाधिक वृष्टि करता ते कठ नामना असुरने जोह नागेंद्रने तेनापर क्रोध थयो, अने तेथी तेथे तिरस्कार सहित ते असुरने कछु के- “ रे दुष्ट ! पोताना ज उपद्रवने माटे आशुं आरंभ्युं छे ? हुं दयाळु प्रभुनो सेवक हुँ, छतां हवे द्वारा अपराधने हुं सहन करीश नहीं. या स्वामी ते ते तने पापमांथी मुक्त करवा माठे वळतो सर्प काढीने बताच्यो, तेमां तेमणे तारुं शुं य क ? हे पापी ! कारण विनाना जगतना मित्ररूप आ भगवाननी उपर तुं विना कारणे द्वेष करे छे, तेथी हवे तुं नथी एम समन. " आ धरणेंद्रनुं वचन सांभळी मेघमाळीए नीचे दृष्टि करी अने ते प्रकारे धरणेंद्रथी सेवावा प्रभुने जोया तरत ज ते भय पामी विचारका लाग्यो के " मारी जेटली शक्ति हती तेटली वधी पर्वतने विषे ससलानी जेम श्रा प्रभुने विषे निष्फळ यह. बळी भगवान एक ज मुष्टिथी वजने पण चूर्ण करी शके तेवा बळवान छे, छतां क्षमा गुणे परंतु नागेंद्रथी तो मारे भय राखवानो ज छे. हुं विश्वना नाथनो बैरी थयो, तेथी मारे बीजुं
करीने सर्व सहन करे छे, कोइ पण शरण छे नहीं.
