________________
राजानो पुत्र छे ! हे वीर ! आवा पराक्रमथी तें सारा पिताने लजम्यो नथी. तुं आजे मारो अतिथि थयो ते सां भने तने जे में जोयो ते पण घणुं सारूं धर्म " मा प्रमाणे कही पोताना हाथीपण कुमारने बेसाडी राजाए देने भालिंगन . पछी मंत्रीपुत्र सहित तेने पोताने घेर लइ जइ पोतानी कनकमाला नामनी पुत्रीने तेनी साधे परगावी. त्यां ते केटलाक दिवस सुखे रो.
"
एकदा कुमार मित्रसहित प्रयाणमां विघ्नना भयथी राजानी रजा लोधा विना ज रात्रिने समये त्यांधी नोकळी गयो. जतां जतां एक मोटा अरण्यमां से आव्यो. तेटलामां तेथे ' हा ! हा ! या पृथ्वी वीरपुरुष रहित ज छे' एम करुणस्वरवा रुदन सांभळ्. तेथी ते वीरकुमार शब्दने अनुसारे ते तरफ गयो, आगळ जत तेथे एक जाज्वल्यमान श्रग्निना कुंडनी पासे रहेली कोई स्त्रीने तथा तेनी पासे खड्ग खेंचीने उभेला एक पुरुषने जोयो. ते कुमारने जोड़ ते स्री बोली के'जो वहीं कोइपण वीरपुरुष होय तो ते या अधम विद्याधरथी मारुं रक्षण करो. " ते सांभळी कुमारे तेनी पासे जड़ कांके -- "अरे दुष्ट गर्ववाळा ! युद्धने माटे तैयार था. अबळा उपर चळतो गर्व शुं करे छे ? " ते सांभळी ते विद्याधर बोल्थो के - "तुं पण परलोकमां या स्त्रीनो सथवारो था. " एम बोली उद्धत एवो ते युद्ध करना तैयार भयो. प्रथम ते बने वीरो चिरकाळ सुधी खड्गबडे युद्ध कर्यु. पक्षी बाहुयुद्ध कर्यु. तेमां ते विद्याधरे ते कुमारने नागपाशवडे बांध्या, तेन कुमारे जी रज्जुने हाथीनी जेम तत्काळ तोडी नांख्या. पछी विद्याधरे अपराजित उपर विद्यामंत्रित शखोवडे वया प्रहारो कर्या. परंतु पुण्यशाळी ते कुमारने ते प्रहारो कांईपण करी शक्या नहीं. छेषट सूर्योदय वखते कुमारे विद्याधरना मस्तकपर
