________________
एकदा चित्रगति यात्रामहोत्सव करवा सिद्धायतनमा गयो. त्या पीजा पण घणा विद्याधरो एकठा थया हता. ते वखते हैं अनंगसिंह पण पोतानी कन्या रत्नवती सहित आव्यो. त्या चित्रगति भक्तिथी जिनप्रतिमानी पूजा करी स्तुति करवा लाग्यो. ते वखते सुमित्र देव पण मित्रने जोवा माटे त्यां मान्यो भने चित्रगतिना मस्तकपर तेणे विचित्र पुष्पोनी वृष्टि करी. || ते जोइ अनंगसिंहे तेने पोतानी पुत्रीनो थनार पनि जाएयो. ते बखते सुमित्र देवे पण प्रत्यक्ष थइ ‘मने हुँ भोळखे छे ? एम चित्रगतिन पूछ्यु. त्यारे ' तमे मइडिंक देव छो' एम चित्रगति पोल्यो, त्यारे तेनी ओळखाणने माटे देवे पोतार्नु पूर्व | भवनुं स्वरूप बताव्यु. तरत ज अानंदथी तेने आलिंगन करी चित्रगतिए कयु के-“हे महाभाग्यवान ! तमारा प्रसादधीज | मने था धर्म प्राप्त थयो छे." देवे कयुं-" ते बखते मारु विष उतारी मने जीवित प्रायवाची श्रा देवनी लक्ष्मी पण तमे जा मने पापी छ, नहीं तो ते ज वखते मारुं कुमरण थयाथी मारी आ गति क्याथी थात ?" श्राप्रमाणे परम्परना उपकारोने जा कहता ते बभेने जोइ सूरचक्री विगेरे सर्व विद्याधरोहर्ष पाम्या.
ते वखते चित्रगति रत्नवतीना नेत्रमार्गे थइने तेणीना हृदयमा पेठो अने तेनी स्पर्धाथी ज कामदेवे पण त्यां ज पोतानुं स्थान कर्यु. कामग्रहधी व्याकुळ थयेली तेणीए तत्काळ लज्जारूपी वस्खनो त्याग करी विविध प्रकारनी चेष्टावडे पोतानो भाव प्रगट कर्यो. तेणीने कामातुर जोइ अनंगसिंहे विचाओँ के-"आ महा मनवाळाए मारा खगनी जेम था मारी । पुत्री- मन पण हरण कर्यु छ, तेथी आने अहीं ज हुं मारी कन्या आपुं. फोगट काळक्षेप शा माटे करवो ? परंतु भा धर्मने स्थाने भावु व्यावहारिक कार्य करवु योग्य नथी." ए प्रमाणे विचारी ते पोताने घेर गयो. चित्रगति पण मित्रदेवने वि.
