________________
" कष्टधी साधी शकाय तेवा, अज्ञानी जनोए संवेला, दुःखना अनुबंधवाळा अने विषफळनी उपमावाळा भोगोधी झुं फळ
छ ? बळी मोक्षने आपनारा मा मनुष्य भवने कयो डायो माणस भोगने माटे हारी जाय ? एक कोडीने माटे रत्नने कोण || | गुमावे?" माता बोली-" है पुत्र ! आ वंश परंपराधी भाषेला न्यनो भोगवटो कर, या पण पुण्यरूपी वृक्षर्नु ज मा फळ छ." कुमारे कडुं--" हे माता ! जे धन क्षणवारमा गोत्रिओ, घोर भने अग्नि विगेरेने आधीन थाय छे, ते धनधी । मने लोभ केम पमाडो छो? वळी अनंत सुखने पापनारो धर्म परभवमा पण साधे श्रावे छे, अने धन तो तेनाथी विपरीत
छे, तेनी तुल्यता शी रीसे थइ शके ?" माताए कह्यु-" हे पुत्र ! चारित्र तो अमिनी ज्वाळानु पान करवा जेवू दुष्कर छे, ते तुं सुकुमार अंगवाळो शी रीते पाळी शकीश ? " कुमार हसीने बोन्यो-" हे माता ! एवं शू चोलो छो ? कायरी पुरुषोने ज व्रत दुष्कर होय छे. जे वीर पुरुषो होय ते तो प्राणनो नाश थाय तोपण पोतानी प्रतिज्ञानुं पालन करे छे. तेवा परलोकना अर्थाने ते व्रत काइपण दुष्कर नथी. तो हे पूज्य मातुश्री ! मारापरना मोहनो त्याग करी भने चारित्र लेवानी | आज्ञा आपो. बीजो पण कोई धर्मर्नु आचरण करवा इच्छतो होय तेने उत्साह आपवो जोइए, तो पोताना पुत्रने उत्साह
श्रापवो तेमा शुं कहेछु ?" भा प्रमाणे उत्कट वैराग्यने पामेला ते कुमारने तेना माता पिता समजावी शक्या नहीं, एटले निरुपाय थइ तेने व्रत लेवानी आशा पापी.
त्यारपछी ते महावळ कुमारने तीर्थना जळवडे अभिषेक कर्यो, चंद्रिकानी जेवा चंदनना द्रव्यवडे तेना शरीरने विलेपन कये, अश्वना मुखना फीण जेवा उज्वळ ये देवबुष्य वस्रो तेने पहेराव्यां, पगी मस्तक पर्यंत मणिमय प्राभूषणोबडे तेने
