________________
छ, तो पण हूं तने छोडीश नहीं." एम कही बुद्धिमान उदायन पोताना रथने गोळ मंडळरूपे भमाडवा लाग्यो. अने प्रद्योत पण पोताना हाथीने स्थनी पाछळ पाछळ भमाडवा लाग्यो, तेमां ते गंधहस्ती चालता चालतां
जे जे पग उंचो करतो हतो ते ते पगने उदायन राजा तीक्ष्ण बाणोवडे वींधवा लाग्यो. सर्व पगो वींधाई * जबाथी ते हस्ती नीचे पडयो के तरत ज बळवान उदायने ते राजाने हाथीपरथी नीचे पाडी बांधी लीधो.
पछी ते प्रद्योतना कपाळमा 'पा मारी दासीनो पति छे' एवा अचरो लखी हर्षधी ते दिव्य प्रतिमा लेवा गयो. प्रतिमानी नमस्कारपूर्वक पूजा करीन तने उपाडवानो घणो उद्यम कर्यो, पण ते प्रतिमा जरा पण चलायमान थइ नहीं. ते घरखते आकाशवाणी थइ के-चीतभय पचन धूळनी वृष्टिथी स्थळरूप थइ जबार्नु छ, तेथी हे राजा ! हुं त्यां श्रावीश नहीं." ते सांभळी उदायन राजा पाछो फरी प्रद्योत राजाने साथे ज लइ पोताना देश तरफ चान्यो. मार्गमा जतां वर्षाकाळ पाव्यो, तेथी प्रयाण न थइ शकबाने लीधे राजाए त्यो ज सैन्यनो पडाव नोख्यो. ते वखते चौतरफ धूळनो किल्लो करी ते दशे , राजाओ तेनी रक्षा करवा लाग्या. त्या वेपार करवा माटे घणा वेपारीओ पण पाबीने रखा. ते शियिरनुं नाम कोई पूछतं । त्यारे लोको तेने दशपुर कहेता हता.
उदायन राजा हमेशा चंडप्रद्योत राजाने पोतानी साथे ज भोजनादिक करावतो हतो. तेवामां पर्युषणा पर्व भाव्यु, त्यारे उदायन राजाए ते दिवसे उपवास कर्यो. तेथी राजाची आज्ञाथी रसोइयाए प्रद्योतने "भाजे तमारे शुं भोजन करवू छ ? ” एम पूछ्युं, ते सांमळी तेणे विचार कर्यो के-" कोइ दिवस मने भोजनादिक माटे पूज्यं नथी, अने पाजे ज पूछ्यु, माटे जरुर मने आजे विषादिक खवरावी मारी नखिचो हशे." एम विचारी तेणे रसोइयाने पूछ्यु के-" तुं मने
TAAICIALI
