________________
<-->**04 190++*-*
4
दीने कांके - " भागळ दूर तुं काइ देखे थे ? " तेणे क- " कांइक का का देखाय छे. " नाविके कछु –“ ते समुद्रने कांठे रहेला पर्वतना नितंब मां उगेलो वटवृक्ष थे. मा आप वहाण अवश्य ते वट वृक्षनी नीचे जशे ते वखते तुं कूदीने ते वृक्षपर चडी जजे. रात्रिए ते पर्वतपर भारंडपीओ बसे थे, तेश्रो प्रातःकाले चरवा माटे पंचशैल पर्वतपर जाय छे, ते पक्षीओ सुइ जाय त्यारे कोइ पण पक्षीना त्रण पगमाथी बच्चेना पगे एक बखवडे तुं तारा शरीरने बांधीने पढ्यो रहेजे. प्रातःकाळे ते पक्षीओ उडशे. ते तने पंचशैल पर्वतपर लइ जशे. हुं वृद्ध होवाथी ते वटवृक्ष पकडी शकीश नहीं. परंतु वडनी
गळ मोटा श्रावर्त है, तेमां था वहाण पडशे, तेथी तेमां वहाण सहित मारो विनाश थशे, तेथी तुं पण जो व्यग्रताने लीघे ते वटवृक्षनं ग्रहण नहीं करे तो तुं पण मारी साथे ज मरण पामीश" या प्रमाणे ते नाविक कहेतो हतो, तेटलामां ते बहाण ते वटवृक्षनी नीचे पहाँच्युं. एटले तरत ज ते सोनी वटवृदने वळगी गयो. पछी नाविकना कहेवा प्रमाणे करी ते पंचशैल पर्वत पर पहोंच्यो भोगमां उत्कंठित थयेला सेने यावेलो जोड़ ते देवीयोए तेने कछु के66 'आ मनुष्यना शरीरवडे तं अमारी साथै भोग भोगवा लायक नथी. कान पण वींधावानी व्यथाने सहन करे छे तो ज ते अलंकार पहेरी शके के भने दाहादिकने सहन करे छे तो ज सुवर्ण पण मणिने पामी शके छे. माटे तुं पण तारे धेर जह दीन, हीन विगेरेने घणुं दान थापी अग्निप्रवेशनुं कष्ट सहन करी नीयाणुं करीने श्रा द्वीपनी लक्ष्मीनो अने अमारो पण स्वामी था. मोटा लाभने माटे कांइक कष्ट पण सहन करतुं जोइए. " ते सांभळी ते रागवाळा सोनीए कछु के- “हुं अहीं थी मारे बेर शी रीते जइ शकुं ? " ते सांभळी तर ते देवीओए ते कामांध सोनीने उपाडीने चंपापुरीमां मूकी दीघो. तेने जोड नगरजनोए पूछ के - " हे कुमार
