________________
|| द्रव्यथी लेने संतोष थयो नहीं. तोपण तेने प्रियानु स्मरण थतां ते घर तरफ जवा नोकळ्यो. मध्यान्ह समये कोई ठेकाणे |
वनमा एक वृक्षनी नीचे ते विश्रांति लेवा पेठो. या प्रससरे दशार्णभद्र राजा विपरीत शिक्षावाळा अबधी हरण कराइने । फरतो फरतो पाणीनी शोध करतो ते वृक्ष पासे भाग्यो. तेने जोइ "श्रा अतिथिसत्कारने लायक कोई महापुरुष छे." एम विचारी ते महत्तरपुत्रे राजाने प्रावकार आपी जळ माधुं. राजा पण ते जळगें पान करी अश्वपरथी पर्याणने नीचे उतारी क्षणधार विश्रांति लेवा बेठो. पछी स्वस्थ थयेला राजाए 'तुं कोण ले ?' एम तेने पूछयु, त्यारे ते पोतानो सर्व वृत्तांत कहो. ते सांभळी बुद्धिमान गजाए विचार कयों के पानी खी अवश्य कुलटा ले, तेथीज तेणीए पाने छेतर्यो | छ. परंतु आधामिकर| जोह मने मनमा आश्चर्य थाय छ, के जे द्रव्य रहित छतां पण द्रव्यने उपार्जन करी पाताना दवनी पूजा करवा इच्छे छे. कुशळ पुरुषो द्रव्य छनां पण तेनो व्यसनादिकमा दुरुपयोग करे छ, अन पा मुग्ध छतां पण धमेने माटे धन उपार्जन करवा क्लेश सहन करे छे. तथी श्रा धार्मिक पुरुषना हुशा प्रत्युपकार करूं ?" आ प्रमाणे राजा विचार करतो हतो, तेटलामा अश्वना पगलाने मनुसरतुं तेनुं सैन्य आवी पहोंच्युं. पछी राजा ते उपकारी पुरुषने साथे लइ पोताना नगरमा गयो, त्यां तेनो भोजनादिकवडे सारो सत्कार कर्यो..
ते बखते वनपाळक पुरुषोए श्रावी राजाने वधामणी भापी के-" हे देव ! आजे आपणा उद्यानमा छल्ला तीर्थंकर महावीरस्वामी समयसयों छे." आ प्रमाणे कर्णने अमृत समान तेमनु वचन सांभळी राजाना शरीरमा रोमांचरूपी कंचुक व्याप्त थया, अने तरत ज आसनपरथी उभा थइ तेणे जिनेंद्रनी दिशा तरक पृथ्वी सुधी मस्तक नमावी प्रधुने नमन कयु. पछी ते उद्यानपालकोने घणु प्रीतिदान यापी सत्पुरुषोमा अग्रेसर एवा ते श्रेष्ट राजाए विचार को के-या परदेशी
