________________
| पलात्कार जमवा घठो.
अही तलना घरमा छुपायला नटे विचार कयों के---" हुं अहीं भूख्यो शा माटे बेसी रहुं ?"एम विचारी तलने के हाथवडे मसळीने तथा फुकी कुंकीने ते खावा लाग्यो. ते वखते पेला संन्यासीए तेनी फुको सांभळी विचार्यु के-“महीं सर्प फुफाड़ा मारतो जणायक रथी परनो खाली भोजन करवामां व्यग्र छ, तेटलामा हुँते न जाणे तेम यहार नीकळी ।
जाउं." एम विचारी ते शीघ्रपणे घरमांथी नीकळी नासी गयो. ते जोइ ‘मारा पण श्रा समय छे. ' एम धारी नट पम्प * तेनी पाछळ नाठो. तेमने नीकळता जोइ गृहस्वामीए स्वच्छ हृदयी पोतानी स्त्रीने पूछथु के--"पा बे वी पुरुष गया ते
| कोण छे ?" त्यारे तात्कालिक धुद्धिवाळी ते कुलटा बोली के-" में नमने प्रथम ज कह्यु हतु के स्नान कर्या विना * भोजन न करो. में निरंतर सेवा करीन आपणा घरमा पार्वती अने शंकरने राख्या हता, ते प्रत्यारे तमारुं स्नान रहित भोजन | जोइने यो नासी गयो. ते सांभळी " में आ बहु खोटुं कयु." एम पश्चाताप करी तेणे प्रियाने क-..." हे प्रिया! मा
देवो फरीथी शी रीते पाछा पापणे घर भावे ? " ते सांभळी- जो पा मारा पति परदेश जाय, तो हुं स्वेच्छाए क्रीडा | करी शकुं." एम विचारी पतिनी वैरिणी एवी ते स्वेच्छाचारी कुलटाए कहां के—“जो नमे सारा उद्यमधी न्यायोपार्जित
घणा द्रव्यक्डे पार्वती अने शंकरनी पूजा करो, तो तेश्रो पाछा मापणे घर आये." श्रा प्रमाणे प्रियानुं वचन अंगीकार करी ते महत्तरपुत्र वधारे द्रव्य मेळववा माटे दशार्ण देशमा गयो. 'धर्मना छळथी चतुर माणस पण छेत्तराय, तो बीजाचं शू कहे ?"
त्यां कोइना क्षेत्रमा ते काम करवा रह्यो. तेमां तेणे फेटलाक दिवसे दस गदीयाचा सुवर्ण उपार्जन कं. वेटला मन्प
