________________
"
-
-
* माग्यु. त्यारे राजाए तेने कर्दा के-" तुं कोइना तरफथी भय पामीश नहीं. हुं तारुं रक्षण करशि." ते सांभळी ते पारापत ||
तेना उत्संगमा सुखे रह्यु. तेटलामा तेनी पाछळ सर्पनी पाछळ गरुडनी जेम एक श्येन पक्षी आव्युं, ते मनुष्यभाषाए बोल्यूं के-" हे देव ! आ मारुं भोजन छे, तेने तमे मूकी यो." राजाए तेने जवाब थाप्यों के–“हे श्येन ! श्रा मारे आशरे आवेलाने हुं आपीश नहीं. कारणके चत्रियो प्राणति पण शरणे आवेलाने मृकता नथी. वळी विवेकी एवा तारे
प्रमाणे परना प्राणनो नाश करी गोलाला प्रागनी नसली पोल सभी जेम तने तार जीवित इष्ट ||| छे, तेम बीजाने पण पोतार्नु जीवित इष्ट ज होय छे, तेथी करीने जेम तुं तारा आत्मानी रक्षा करे छे तेम अन्यना श्रात्मानी पण रचा कर. तेमज आ पक्षीने खावाथी तने मात्र क्षणिक तृप्ति ज थशे अने । श्रा पक्षीना तो आखा जीवितनो नाश थशे. चीजो आहार करवाथी पण जुधानी व्यथानो नाश थइ शके छे, परंतु प्राणीवध करवाथी जे नरकनी व्यथा प्राप्त थाय छ, तेनो चिरकाळे पण नाश थतो नथी. तेथी करीने हे बुद्धिमान् ! प्राणीहिंसानो त्याग करी धर्मनो आश्रय कर, के जेथी आलोक अने परलोकमा उत्तम सुख प्राप्त थाय. " ते सांभळी श्येन |
राजाने को के_हे स्वामी! या कपोत माराथी भय पामीने तमारे शरणे प्राव्यो छ. तो क्षुधानी पीडाथी पीडित थयेलो हुँ कोने शरणे जाउं? ते कहो. तेथी जेम तमे तेनुं रक्षण करो छो तेम माकं पण रक्षण करो. प्राणीश्रोने धर्म अधर्मनो विचार सुखी अवस्थामा ज थइ शके छे. याकी भूख्यो प्राणी शुं पाप न करे ? ए तमे शुं सांभब्युं नथी ? वळी हे राजा! वीजा भोजनथी मने तृप्ति थती नथी, केमके हुँ निरंतर तत्काळ
