________________
सुगंधी ते आनंद पाम्यो. ते वखते थोडेक दर मधुर गीत अने येणुनो शब्द तेना सांभळवामां आव्यो. तेथी महेंद्रसिंह ते | शब्दने अनुसारे आगळ गयो. तो त्यां केटलीक तरुणा मीओनी मध्यामा रहेला सनत्कुमारने तेणे जोयो. ते जोइ मनमा | आश्चर्य पामी महेंद्रसिंहे विचार कर्यो के-"शुं पाहुं जोर छु ते भ्रांति के के सत्य छ ?" आ प्रमाणे ते विचार करतो हतो, तेटलामा तेणे बंदीजनोनी प्राप्रमाणे वाणी सांभळी.-" हे कुरुवंशना अलंकार ! सौभाग्यवडे कामदेवने जीतनार ! अश्वसेन राजाना पुत्र ! हे सनत्कुमार ! तमे चिरकाळ जय पामो." श्रा प्रमाणे सांभळी महेंद्रसिंहे निश्चय कयों के सनत्कुमार ज छे." पछी ते महेंद्रसिंह धीमे धीमे सनत्कुमारनी सन्मुख चाल्यो. पोताना मित्रने सामे आवतो जोइ सनत्कुमार | पण हर्षथी तत्काळ उभो थइ तेनी सन्मुख चाल्यो. पासे श्रावता महेंद्रसिंह कुमारना पगर्मा पड्यो, सनत्कुमारे तेने उभो । करी गाढ आलिंगन कयु, बन्ने मित्रो अत्यंत हर्पित थया. पछी विद्याधरे श्रापेला श्रासन उपर ते बन्ने बेठा, अने विद्याधरो तेमनी पासे सन्मुख बैठा. पछी जेना नेत्रोमांथी आनंदना अश्रु झरतां हां एवा सनत्कुमार मित्रने पूछथु के-" हे मित्र ! तुं एकलो आ अटवीमा शी रीते पायो ? अने हुं अहीं र्छ एम ते शी रीते जाण्युं ! मारा विरहमा मारा मातापिता हूं करे छे ?" या प्रमाणे कुमारना पूछवाथी महेंद्रसिंहे सर्व वृत्तांत कुमारने कह्यो, पछी स्नान भोजन करी बन्ने मित्रो आनंदी बेठा.
ते वखते महेंद्रसिंहे कुमारने पूछ| के-" हे कुमार ! ज्यारे तमने ते अश्व हरी गयो त्यारे तमे क्यां गया? क्या रह्या ? अने प्रावी समृद्धि शी रीते पाम्या ?" ते कहो. ते सांभळी सनत्कुमारे विचायु के-" मारे मारा मुखथी ज मारु
