________________
|| शामाटे करो छो ? हवे तो भापणे शीघ्रपणे आपणा स्वामी पासे जq योग्य छे." आ प्रमाणे मंत्रानुं वचन सर्व सैन्ये ।
अंगीकार कयु. पछी त्यांची शीघ्र प्रयाण करी अनुक्रमे ते सैन्य अयोध्यापुरीमी समीपे भावी पहोंच्युं. त्यां सामंत राजाओए अने मंत्रीमोए परस्पर विचार कर्यो के-" सर्व कुमारोना अकस्मात विनाशनो वृत्तांत आपणे चक्री पासे शी रीते | कही शफशुं ? ते सर्व कुमारो बळी मुचा अने आपसो अक्षत शरीरवाळा पाछा भाज्या, ए वात पमा भापणने अत्यंत लक्षा उपजावे तेवी छे. तेथी भाषणे सर्वे अमिन प्रवेश नीर. "लासमा यो विचार करता हता, तेवामा तेमनी पासे एक वृद्ध ब्राह्मण भाच्यो, तेणे ते सामंतो अने मंत्रीमो विगेरेने कछु के--" हे वीर पुरुषो । तमे शा माटे माम माकुळ -व्याकुळ थया छो? खेदने मूकी घो. आ संसारमा सुख के दुःख प्राप्त थर्बु ते काइ अद्भुत एटले नवाइनुं नथी. भा संसारमा कर्मने वश थयेला जीवो अनादिकाळी सुख दुःख पाम्याज करे छे. माटे तमे शोकनो त्याग करो. सगर राजा पाने कुमारोना विनाशनो घृतांत हुं ज कहीश." ते समिळी सामंतादिके ते ब्रामणनुं वचन अंर्गाकार कयु.
त्यारपछी से ब्राह्मण कोइ मरी गयेला बाळकनुं माड, उपाडी " हा हा ! हुं लुटायो." एम बोलतो चक्रवर्तीना | सभावार पासे गयो. चक्रीए तेना विलापनो शब्द सांभळी तेने सभामा बोलाच्यो, अने पूछथु के-“हे ब्राह्मण ! तारुं गुं | अने कोणे लुंटथु छ ?" ब्रामण बोल्यो के—“हे देव ! मारे एक ज पुत्र हतो, ते सर्पढंश थवाथी मरण पाम्पो. ते दुःखी हुँ विलाप कर छु. माटे हे दयाना सागर ! तमे एने जीवाडो." त्यारे चक्रवर्तीए बैद्यो भने मांत्रिकोने बोलावी ते बाळकने साजो करवा कपुं. तेश्रोए राजपुत्रोनु मरण सांभळ्यूं हतुं तेथी तेमाथी एक वैधे कद्दु के–“हे देव ! जेना घरमा
