________________
दुविहसिक्खो, निरविक्खो कुणइ तिवतचचरणं । पढियसुओ कविचके, स चकवट्टित्तणं पत्तो ॥ ११४ ॥ अह निव भोयसहाए, कलाकलावेण विजियविबुद्देणं । धणपालेणं पत्ता, कित्ती मुवि सोमस्स ॥ ११५ ॥ तत्तो तेण सहोयरविरहाउरमाणसेण विप्पेणं । नियदेसंमि निसिद्धो, नारसवरिसे जइपवेसो ॥ ११६ ॥ तसवासिसावयपरममत्थणवसेण मुणिवणो । सयलागमपारीणं, सोहणसाहुं पुरो काउं ॥ ११७ ॥ मालवदेसंभि वहिं धारानयरीह जाव वर्चति । तो दहुं धणपालो, बंधुमनाऊण हय हसइ ॥ ११८ ॥ जुयलं । गद्दहृदंत ! नमो ते, भदंत ! तह सोहणोऽवि तं भणइ । कविवसणवयण ! संपइ, बयंस ! तुह अस्थि सुहमणहं ॥ ११९ ॥ तो धणपालो चिंतर, जित्तोऽहमणेण पयडवयणेणं । घाओ नणु सलहिज्जर, रिउणोविहु अवसरे दिनो ॥ १२० ॥ तत्तो तेण भणिया, कस्स भविस्सह तुमित्थ पाहुणया ? | सोहणमुणी पर्यपर, तुम्हाणं चेव बुहराय १ ॥ १२१ ॥ तो लडुबडुयं सह पेसिऊण नियमंदिरस्स पासंभि । संठावर सूरिवरे, स जङ्गमे पुण्णकप्पदुमे ॥ १२२ ॥ परियणसहिओ सूरिं, सोहणबंधवसिणेहओ भणइ | धणपालो मह गेहे, गिण्हह असणाइयं सवं ॥ १२३ ॥ तो ते भांति पंडिय!, एगगिहे नेत्र कप्पर भिक्खा । सिवसासणंमि जिणसासणेऽवि सा जेण पडिसिद्धा ॥ १२४ ॥ उक्तञ्च - भजेन्माधुकरीं वृत्तिमपि म्लेच्छकुलादपि । एकान्नं नैव भुञ्जीत, बृहस्पतिसमादपि ॥ १२५ ॥ महुकारसमा बुद्धा, जे हवंति अणि स्सिया । नाणापिंडरया दन्ता, तेण वुबंति साहुणो ।। १२६ ।। इय तत्रयणं कपिय भिक्खागहणे परम्मुहं नाउं ।
