________________
कविवर बूचराज एवं उनके समकालीन कवि
रे सारथि ए प्राजे, पसु बघि घऱ्या किरिण काजे । तिणि जप्यो कृष्न पनाथी पसु जाति जके भनिभाया । पोषांबा भति बराती, पसु बांध दासह परभाती । सन नेमिकुमरु रथु छोडी, पसु मुफलाया वध तोहो । भयभीत जीव ले भागा, त्रिभुवनु गुरु चीतण लागा । इल्तु जीव विषई फउ घास्यो, ह जिहि जहि जोरणी घाल्यो । तिहि तिहि तिय पासि धायौ" इव शो तपु तप विचारे, ज्यों फिर न पडो संसारे । इम चीति र चल्यो कूमागे, प्रायो राक्षण परिवारो। अहो कवर कवणि तू वांधी, तप लेवा जोग उमायो। तपु तपिउ न वाले जाई, करि व्याह करहि समझाइ । जब प्रोटउ होहि कुमारि, तय लीजह तपु भवतारि। हसि नेमि कुवरु तव बोले, मुझ जनम मरण मन छोले । जइ पइ पहचई कालो, तव गिण ण दुतो वालो । जहि जहि जोषी हो जायो, तिहि तउ कुटंब उपायो । इह मोहु कवरण परिकोज, तिणि काजि माइ तपु लीजै। माइ बापु दुवै समझाव, परियण जण सयल समाव । विलबंतु साथु सत्रु छोडे, गो नेह निमष मै तोडे । माभरण ते वस्त्र उतारे, चदि लीयो सपु गिरनारे ॥
दोहडा सुणिय बात राजमति करि परिहरियो सिंगारु । पिड पिज करती तिह चली, जहिं पनि नेम कुवारु ।।६।। माह बाप बंघव सखी, समझावहि कहि भाउ ।
अबरु वरहि वरु भावतो, गयो नेमि तो जाउ ।।१०।। गयउनु दै पिड जाणी, उन कहहि सुवरु किरि प्राणी । जंपइ रजमतीय प्रणेरा, जिण विणु वर बंधव मेरा ।।११।। कइ बरउ नेमियर भारी, सखि के तपु लँउ कुमारी । चढि गैवरि को सरि वैसे, तमि सरगि नरगि को पैसे ।।१२।। तजि तीणि भवन को राई, फिम प्रवरुनु परो वरु माई । समझाइ राखि सवु साथी, तिहां चलीय जिहा पिउ नाथो ।।१३।।
