________________
यशोधर रास
• २७८
चंद्र कह तो कलंकी सई । गूळ पतनी दोष इन्छ । सगर हूं तो खारो खरे । मेरु तो जर लोभ मंद्र ।।३।। नारद कहूं तो कलह करे। दुर्वासा तो बहु रोष । विश्वामित्र वसिष्द कहूं । मातंगी उर्वसी सुत दोष ।।४।। कपिल सगर सूत बालया। जमदग्नी रीसह ठाय ।। व्यास कहूं तो चूको प्रपछरा । धीवरी सुत.काहिवाय ।। ५) सुक तु अपसरा सूडीयि जण्यो । हरणीय जम्यो एक ग। इम जोतां कुल सील थी। अनोपम मुनी उतंग ।।६।। वली एहनि स्वान मूक्रया । कोपि चहा बिसेस । हूं पररा खडग काही मायो । रीदर न ही बनेगा || साषु तरसी निंदा करी । किम छूटसू ए पाप ।। सिर छेदी मुनी पादें वरू। तो टलिए संताप ||८||
इम चिंतें राम कोटि भट | खडगि घालि जब हाथ ॥ मुनि द्वारा सम्बोधन
राय प्रति वली वोलियो । दयावंत मुनीनाथ ॥६11 भाभो भूप भलं नहीं । सिर छेवघानू काम ।। आप हत्या ए मानीयि । दुरगति केरो ठाम ॥१०॥ पि करी पाप पखालियि । तप करि छटि पाप बंध ।। तप करी सरम मुगतो सुख । अवर जाणे सई घंध ।।२।। राय मने प्राश्चर्य हो । कल्यणमित्र सूकही बात ।। मुझ मन भाव किम जागयो ए ता कहो मझ भ्रात ॥१२॥
भास अंबिकानी
कल्याण मित्र द्वारा राजा को समझाना
कल्याण मित्र बोल्यो तेरणी बार । राय सुणो बागी मुझ तणी ॥ ए कारण तो थोडु विचार । ए मुनीवर ज्ञानी घणी ए ।।१।। तप करतडा अती स्मृयो । रीघ ऊपनी छि प्रती घणीए । रिधि सति जे मुनी कन्हें होय । विस्तारी कई कोडामणी ए ॥२॥ जो जिन नाम रुधी स्मरण करत । विसुचिकायादि रोग टलेए । अवधी जिनमुनी स्मरण थी नार) । सर्वज्वर रोम गले ए ॥३॥