________________
આપે છે. છતાં જનતાને ગેરરસ્તે દેરવાનો પ્રયાસ કરો ત્યારે તે તમારા જ્ઞાનની અવધિજ મનાય ને ? જ્ઞાન ત્યારે જ ફળે કે જ્યારે તે જ સંસ્કારના વાઘા પહેરે. સંસ્કારના વાઘા સજી બહાર આવતું જ્ઞાન કેવળ જ્ઞાન નહીં પણ સુજ્ઞાન છે. તમે તે સતાવધાની છે, છતાં જ્ઞાનના આટલા પ્રકારને ન સમજી શકે એ કેમ જ બને ? પરંતુ અહીં તો બને છે. તેઓના આજ દિન સુધીના લખાણ તપાસનાર તટસ્થ વ્યક્તિને જણાયા વિના નહીં જ રહે કે-આ જ્ઞાનને દુરૂપયોગ જ છે. આવા અલિલતાભર્યા લખાણો સમાજ કે લખનાર પિતાની જાતને માટે પણ હિતાવહ નથી, પરંતુ એક પત્રકાર તરીકે તમે જ્યારે જનતાને ગેરરસ્તે દોરવવાનો પ્રયાસ કરો, ત્યારે તો મારે તમને નગ્ન સ્વરૂપમાં સમાજ સમક્ષ મૂકવા એટલીજ મારી ફરજ. એનો મત સમાજ જ બાંધી શકે.
એક પત્રકાર તરીકે પણ ચર્ચાપત્ર પ્રગટ કરવા સાથે તંત્રીની નોંધને સ્થાન જ નથી. છતાંયે એ તમારે સમજવાની ક્યાં પડી છે? પત્રકારોની જવાબદારી, તેમનું સ્થાન અને કૃતિ શું હોઈ શકે, એ બધાને અભ્યાસ કરવાની ઝગડા આડે તમને ફરસદ કયાં છે ? છતાં સમજે કે-ચર્ચાપત્ર એ રીતે મૂકયું, તો જવાબ આપવા અસમર્થ હોવાનું મારું ચર્ચાપત્ર જોયા પછી પ્રશ્નકાર તટસ્થ હોય, તો પત્રકારને તે પર પિતાની ટીકા કરવાને શું અધિકાર છે તે જણાવશો ? પરંતુ અહીં સાચા પત્રકારિત્વને સ્થાન જ કયાં છે ? જોવાની તસ્દી જ કાને લેવી છે ? એ તે પાતાના મંતવ્યને વિચારચક્કીમાં મૂક્યા બાદ એ બરાબર પીસાઈને બહાર પડે છે કે ભડકું ભરડાય છે એ જોવું જ કોને છે? વળી સમાજ તેઓને આ લેખમાળા પરથી સાચા સ્વરૂપમાં પિછાની ગયા છે, એ વડેદરાથી મળેલા સંખ્યાબંધ પ તેમજ મુંબઈ અને કાઠિયાવાડમાંથી મળેલી ટપાલ બતાવી આપે છે. હવે તમારાથી બને તેટલું થુંક ઉડાડે, તેની લેશ માત્ર પરવા કર્યા વિના આ કલમ આગળ જ ચાલશે.
- ભ. કે,
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
