________________
હવે તા. ૯-૧૧-૩૫ના “ જૈન યેાતિ ” માં દર્શાવવામાં આવેલા વિચારો તપાસીએ,
૮ દરેક ધર્માંતા તુલનાત્મક અભ્યાસ કરવા અને દરેક ધર્મ પ્રત્યે ઉદારતા અને માનની નજરે જોનાર એ રાજવી ભારતવર્ષની એક પ્રાચીન સૌંસ્કૃતિને આવી રીતે મલીન થતી કેમ જોઈ શકે? એ માટે (ઘણાએ) વડાદરા નરેશને અંતરનાં ઉંડાં આશિર્વાદ આપ્યા હતા.”
આવી પરસ્પર ઉલ્ટા-સુલ્ટી વિચારશ્રેણી તપાસતાં પ્રત્યેક તટસ્થ વાંચકવગ જોઈ શકશે કે એક સમયે તેએએ ધર્માજ્ઞામાં ફેરફાર કરવાને માત્ર સંધને જ અધિકાર સ્વીકાર્યો છે, ત્યારે બીજી જ પળે વડેાદરા-નરેશ માટે મેટા ઉપનામેા ઈરાદાપૂર્વક મૂકી દીક્ષા સંબંધેની ડખલગીરીને વધાવી લે છે. હું એટલું જ પૂછવા માગું છું કે—આમાં એવા પ્રયાસ નથી કે એક વખત પેાતાના શેઠને શેઠ તરીકે ઓળખાવનાર બીજી જ પળે ઇરાદાપૂર્વક તેને શેઠ તરીકે ઓળખાવે છે? આતા દીવા જેવું સ્પષ્ટ છે. આજે સમાજને ગમે તેમ દેરી જવાનુ અશકય છે.
મારે કહેવું જોઇએ અને જગતના એ સર્વમાન્ય સિધ્ધાંત છે કે જ્યારે દેશની જ્વાળા જીગરમાં જળે છે, ત્યારે મનુષ્ય પાતાની સન્મતિને ભૂલી જાય છે. એ મતિ ભૂલેલ પછી મૂખને જ્ઞાની, દાતારને કુંજીસ, મિત્રને દુશ્મન મનાવવા કોઇ નજીવા સ્વાર્થ ખાતર પ્રયાસ કરે એમાં એને દોષ કેટલા દઇએ ? કારણ—સ્વા આંધળા છે. માસ માત્ર એની આંધિમાં સારાસાર ભૂલી જાય છે. એના પડધે આવતા લેખાંકમાં પડશે; તેા વાંચકવર્ગી તે લેખ વાંચવા જરૂર તૈયાર રહે. એ દલીલપૂર્વક બતાવવામાં આવશે. તેમાં અંગત વાતને સ્થાન કદી પણ નહીં જ હાય, એની આથી ખાત્રી આપું છું.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
