________________
ભાગ ૨. પ્રકરણ ૭.
૧૯૭
તેવી જ રીતે સ્થાનકવાસીઓએ મરણને બદલે કાને જ અરાથ ચીતરી માયુ",
મૂર્તિ મોક્ષસાધક નથી એમ બતાવવાને બદલે મૂર્તિને જ પત્થર ગણી વખાડી કાઢી અને મૂર્તિ માનનારને મિથ્યાત્વી કહી વખાડી કાઢ્યા, નિંદી નાખ્યા.
સાવધ મૂર્તિ પૂજા ધસિદ્ધાંત વિરુદ્ધ છે એમ સમજાવવાને અઠ્ઠલે પૂજાને જ વખાડી કાઢી.
છબી, ચિત્રા ઓળખાણ માટે છે, પુજા માટે નથી એમ સમજાવવાને બદલે છબી ચિત્રાના જ વિરોધ કર્યો. પરિણામે આજે ઘરાઘરમાં પર ધમ ગુરુઓના તેમજ પ્રથડ હિંસાવાદી નેતાઓના ફાટા ચિત્રા માન પામે છે. દીવાલા શણગારે છે પણ સ્થાકવાસીના એકપણ ઘરમાં ધાર્મિક ચિત્રનું નામ નિશાન દેખાતું નથી.
કાળ–સમયને સમજવાનું અને તે પ્રમાણે વવાનુ તે ભગવાનનું જ ફરમાન છે, આજ્ઞા છે. પરંતુ અત્યારે સ્થાનકવાસીઓ કાળ–સમયને સમજવા જકે ધ્યાનમાં લેવા જ ઈચ્છતા નથી. અને પરિણામે પેાતાની સંખ્યા હજારાના હિસાબે ઘટતી જાય છે તેના વિચાર પણ કરતા નથી.
પચાશ વર્ષ પહેલાં સમાજ આજ઼ના જેટલા સમજદાર નહાતા, જાગૃત નહાતા તેથી તપસ્વીજી મહારાજે શાસ્ત્રાનુસાર કરેલી વાતા પર કોઈ એ ધ્યાન આપ્યું નહાતુ અને ઘણાયે ઉલટા વિરાધ કર્યાં હતા.
પરંતુ આજે જ્ઞાન સમજ વધ્યા છે ત્યારે સ્થાનકવાસીઓએ જમાના આળખવા જ જોઈશે અથવા તેા નાબુદ થવા તૈયાર
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
