________________
१२९
संभव रहे छे. । परंतु ते निक्षेपना स्वरूपने पुक्तपणे नही समजवाथीज थाय छे, जुवो के सामायिकना द्रव्यनिक्षेपमां, नयोनी मान्यता प्रमाणे, सिद्धांतना पाठ मुजब आ विषयने अमो बतावी गया छीये तोपण तमारी आ शंका दूर थवाना माटे, हुं तमोने एकज वाक्यनुं दोरडु, तमारा मनरूपी हाथने लंबावो तो, परडावी दउर्छ, तेनो आश्रय लइ चाल्या जशो तो, घणा भागे मोटी शंका तो नहीज रहे.
॥ ते वाक्य ए छे के-जे वस्तुने उद्देशीने, अर्थात् मनमां धारण करीने, निक्षेपो करवाना छे, ते वस्तुनो, जेमांथी बोध मळे, ते ते निक्षेपो तेज वस्तुना छे, एम समजवं. ॥ जेमके
॥ नाम मात्रनो उच्चारण करवाथी, जे वस्तुनो बोध जे नाम आपे, ते नाम ते वस्तुनो नामनिक्षेप, १ ॥
॥ आकृति अनाकृतिरूपें, अर्थात् सद्भाव, असदभाव, स्थापनारूपे थइ, कल्पेली वस्तुना बोधने करावे, चाहे तो ते अनेक वस्तुमां दाखल थई होय तोपण, तेज वस्तुनो ते स्थापनानिक्षेप थयो, समजवो. २ ॥
जो ते कल्पेली वस्तुनु, पूर्वकाळमां अथवा भविष्यकाळमां, कारणरूप छतां, तेज वस्तुनो बोध करावी आपे तो ते, द्रव्यनिक्षेपना विषय रूप पदार्थ समनवो ॥ ३ ॥
॥ अने ते वस्तु ज्यारे साक्षातपणे, प्रगट रूपे बोध आपे, त्यारे तेने, भावनिक्षेप रूपे समजवो. ४ ॥
॥ विशेष एज के, जे वस्तुना बोधनी अमो चाहना करी रह्या छीये, ते वस्तुनो बोध अमोने थवो जोइये. ॥
॥ “ उदाहरण " जेमके-ऋषभादिक चोवीश तीर्थक
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
