________________
ple we ]el2F D_g
માગણી લઈને આવ્યો છું. સ્વીકારવી-ન સ્વીકારવી તારા હાથમાં છે.’
‘શી છે આપની માગણી ? અમે અહીં-તહીં ભટકીને જીવન ગુજારતા હતા, ત્યારે તમે અમને ધન-ધાન્યથી ભરપુર એવા સલભાણામાં આશ્રય આપ્યો. ઉપકાર ભુલે એ ભદ્રામ નહીં.'
‘તો હું તારી સાળી કોરૂકુમારીના હાથની માગણી કરું છું.’ માંજુ એકદમ સ્તબ્ધ બની ગયો. માથે વીજળી પડ્યા જેવો એને આંચકો લાગ્યો. એણે કહ્યું, ‘મહારાજ એ તો ન બને.’
કેરભાટે જુસ્સાભર્યા અવાજે પૂછ્યું, ‘કેમ ન બને ?’
‘રાજવી, પીંગળ ભદુઆ સાથે એના વેવિશાળ થઈ ચૂક્યા છે. હવે તો લગ્નના સારા મુહૂર્તની જ વાટ જોવાય છે.'
‘એ ગમે તે હોય, રત્ન તો ગમે ત્યાંથી ને ગમે તેની પાસેથી લાવીને વસાવવું ઘટે. કોરૂ રત્ન છે. કેરભાટના હાથમાંથી આવું નારીરત્ન જાય, નો એ કરમાટ નહીં. માટે બીજો વિચાર છોડીને મારી માગણી કબૂલ કરી લે.'
‘મહારાજ, આને બદલે માયાની માગણી કરી હોત તો વધારે સારું ધાત, તમારા ઉપકારના બોજ નીચે દબાયેલો હોવા છતાં આ માગણી કબુલ થઈ શકતી નથી."
સલભાણનો સત્તાધીશ ઊકળી ઊઠયો. એણે ગર્જના કરતાં કહ્યું, ‘માંજુ, સાંભળી લે. ક્યાં મને કોરૂકુમારી આપ, નહીં તો યુદ્ધમાં મારી સામે ખતમ થવા તૈયાર થઈ જા. વિચારી લે. કાલે સવારે નારો નિર્ણય જણાવજે.'
આટલું કહીને કેરભાટ તો ચાલ્યો ગયો. માંજુ વિચારમાં પડ્યો. એ જાણતો હતો કે કોરૂ કદી પણ બીજાને પરણવા તૈયાર નહીં થાય. કોરૂ ના કહે, તોય એ કેરભાટના હાથમાં જશે અને તમામ ભદ્રામ જુવાનોનાં લોહી રેડાશે એ વધારામાં.
કરવું શું ? માંજુની તો સૂડી વચ્ચે સોપારી જેવી સ્થિતિ થઈ. એણે
