________________
રાજાએ કહ્યું.
દામોદરે ધીમેથી વાત શરૂ કરી, “હે અવંતિનાથ ! અમારે ત્યાં ભગવાન સોમનાથ બિરાજે છે. એની તો વાત શી કરવી ? ભગવાન સોમેશ્વરનું જમીનની બહાર પાંચ ફૂટ રહેલું લિંગ એ આખું ભારતવર્ષનું સૌથી મોટું જ્યોતિલિંગ છે. એના ગર્ભગૃહમાં રાતદિવસ રત્નજડિત દીપમાળાઓ બળે છે. સભામંડપના થાંભલામાં કીમતી રત્નો જડેલાં છે. ઝવેરાતનો તો કંઈ પાર નથી. બસો મણ વજનની સોનાની સાંકળો પર ઘંટ ટિંગાડેલા છે. ગ્રહણને સમયે લાખથીય વધુ યાત્રાળુઓ અહીં સ્નાન માટે એકઠા થાય છે. મરણ પછી અસ્થિઓ પધરાવવા સહુ અહીં આવે છે. હજારો વિદ્વાનો અહીં મંત્રોચ્ચાર કરે છે. સેંકડો બ્રાહ્મણો સોમેશ્વર દેવની પૂજામાં રોકાયેલા છે.”
સેનાપતિ કુલચંદ્રને અકળામણ થવા લાગી. એ બોલ્યો, “મહેતાજી, આવી આડીઅવળી વાત છોડો. ગમે તે કહેશો, પણ તમે હવે છટકી શકો તેમ નથી.’
ડમરાએ તો એની વાત પર સહેજ પણ ધ્યાન ન આપતાં આગળ ચલાવ્યું: ‘મહારાજ, પાટણપતિની અને મારી ઇચ્છા એવી છે કે એક વાર આપ ભગવાન સોમનાથનાં દર્શને આવો. પણ હમણાં એ કાંઈ બની શકે તેમ નથી.'
‘હવે તો અમે પાટણ ભાંગીને જ ભગવાન સોમનાથનાં દર્શન કરીશું. આ અપમાન કદી સહન થશે નહીં.' વચ્ચે જ એક દરબારી બોલી ઊઠ્યો.
ડમરો તો એ સાંભળે તો ને ! એણે આગળ ચલાવ્યું. ‘ભીમદેવ મહારાજ લાંબા સમયથી એક મહાન યજ્ઞ કરાવતા હતા. એમાં ચંદનનાં
કાષ્ઠ, ઘી અને અન્ય પદાર્થો હોમવામાં આવ્યાં. લાંબા યજ્ઞને અંતે કું એમાંથી મહાકલ્યાણક ભસ્મ મળી. માત્ર બે દાબડા ભરાય તેટલી ! એક 1 દાબડો એમણે પોતે રાખો. એક દાબડો મિત્રરાજ્ય માળવાને ભેટ ધર્યો. 78 આનાથી રાજા અને પ્રજાનું ભલું થશે. પૂર્વજોની સદ્ગતિ થશે. મહારાજ,
ડાહ્યો ડમરો
