________________
માણેક કહે, “હાજી ! મને કબૂલ છે.” માવજીભાઈ કહે, “કેટલા પગારની આશા છે ?” માણેક કહે, “વીસની. પહેલ-વહેલા વીસથી વધુ તો કોણ આપે ?”
માવજીભાઈ કહે, “વાર, બપોરે દરબારમાં આવજો, ને હું પૂછું એના જવાબ આપજો. ગરમ થાઉ તો ગભરાશો નહીં.”
બપોરે દરબારમાં માણેકલાલ ગયો. એને જોતાં જ માવજીભાઈ તાડૂકી ઊઠ્યા,
અલ્યા ભાઈ ! તમે નાહક શું કામ પગરખાં ફાડો છો ? સવાર-સાંજ, સવાર-સાંજ અમારો પીછો જ છોડતા નથી.”
માણેક ગરીબ ગાય જેવો થઈને બોલ્યો, “મારે નોકરી જોઈએ છે. બાપુ પાસે નોકરીની અરજે આવું છું.”
માવજીભાઈ કહે, “નોકરી ! અલ્યા, આ ગામમાં છોકરીની છત છે, નોકરીની નથી અને બાપુની નોકરી કરવાવાળા અમે કંઈ મરી ગયા નથી. બાપુનો પડ્યો બોલ ઝીલનારા અમે નથી, તે તમને પરદેશીને ઘાલીએ ! નાહકના દુ:ખી થાવ માં અને બીજો ધંધો કરતા હો એ કરો.”
માણેક બોલ્યો, “બાપુએ મને કહ્યું હતું.”
માવજીભાઈ કહે, “બાપુએ કહ્યું હતું ? ન બને. અમે ક્યાં નોકરીવાળા નથી ! ન બને. ભલા માણસ. તમે ટાઢા પહોરની હાંકો છો.”
“મા કાળીની સાખે કહું છું.” માણેક બોલ્યો. “હું બાપુ ! તમે કહ્યું હતું ?” બાપુ કહે, “હા, મારાથી જીભ કચરાઈ ગઈ હતી.”
માવજીભાઈ કહે, “તમેય શું બાપુ ? ભોળા રાજા ભોજ જેવા દયા બતાવ્યા કરો અને પાછળથી પછી અમારે સીંદણા તાણ્યા કરવા પડે. કહી
ઉ૧ © રાજનું રતન
