________________
એવામાં પડકારો થયો, “ગાડાં થોભાવો.”
બે બહારવટિયા ઘોડેસવારોએ વગડામાં જાનને રોકી અને ગાડાખેડુને
કહ્યું :
“જીવ વહાલો હોય તો ગાડાં છોડો ઝટ.”
હીરા શેઠ ફફડી ઊઠવા. આગળથી ઠેઠ પાછળ જાવા પત્ની પાસે દોડ્યા. હાંફળા-ફાંળા આવીને બોલ્યા :
“અરે પગી ! બે ઘોડેસવાર બહારવટિયા આવ્યા છે. એ કહે છે કે ગાડાં છોડો.’
જીવા પગી મુછે હાથ દઈને બોલ્યા : “એ બિચારાઓને ખબર નહીં હોય કે જીવા પગી સાથે છે અને જાનનું રખોપું એમનું છે. શેઠ ! મરવાના થયા લાગે છે એ ! ઘો મરવાની થાય ત્યારે વાઘરીવાડે જાય. ચાલો, હું જ આવું.”
જીવા પગીએ ખભે બંદૂક ચડાવી. મૂછોના કાતરા આંબળ્યા. ગાડામાંથી નીચે ઊતર્યા. ધીરેધીરે છેક બહારવટિયા પાસે પહોંચ્યા અને બોલ્યા : “ક્રમ અલ્યા, મરવાના થયા લાગો છો ?”
લૂંટારા કહે, “મરવાના હઈશું તો મરશું. માથા સાટે માલ ખવાય. વાટ ટૂંકી કરો. ગાડાં છોડો "
જીવા પગીએ શેઠ તરફ ફરીને કહ્યું, “હા શેઠ, છોડો ગાડાં. બીશો મા. જોઈએ તો ખરા કે ભડના દીકરા કરે છે શું ? એક-એકને વાઢીને સહસ્ર કટકા ન કરું તો મારું નામ જીવો પગી નહીં, શેઠ ! એ કહે છે તો છોડો ગાડાં."
ગાડાંખેડુએ ગાડાં છોડવાં. બહારવટિયા જબરા અને જોરવાળા હતા. તરત જ બોલ્યા, “ચાલો હવે, માલ હોય એ કાઢી નાખો.”
ગભરાયેલા શેઠે આશાની મીટ માંડતાં જીવા પગીને કહ્યું, “પગી, આ તો માલ કાઢવાનું કહે છે."
જીવો પગી કહે, “તે આપણે કાંઈ ચોરીનો માલ થોડો લઈ જઈએ છીએ! મોતીની માળા © ૨૨
