Yogdrushti Samucchaya New Edition Part 01 and 02

SR No.: 034350
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Author: Bhagvandas Mehta
Publisher: Mahavir Jain Vidyalay
Publication Year: 2018
Total Pages: 844
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 160 MB

Page 834

યોગદિસમુચ્ચય
(૦૫૮)
દ્વારા જો આ અપાય તે તે અવિધિજ્ઞાન છે. કારણ કે જેણે પાતે શ્રવણાદિ કયુ નથી, તે બીજાને દેવા બેસે–શ્રવણુ કરાવવા બેસે તે કેટલું બધું અજૂગતું છે? કેવુ' બેહૂદુ' છે ? અને આમ જો અવિધિવતથી દેવામાં આવે તે પ્રત્યવાયના—અપાયના સંભવથી દોષ આવે છે, એમ શ્રી આચાય ભગવતે ભાખે છે.
માટે જેટલી સુચાગ્ય શ્રોતાની જરૂર છે, તેટલી જ ખલ્કે તેથી વધારે સુર્યાગ્ય વક્તાની-ભાવિતાત્મા વ્યાખ્યાતાની જરૂર છે. જે યાગમાને જાણુ, સુજાણુ, જ્ઞાની, અનુભવી, ગીતા વક્તા હેાય, તે જ ઉપદેશ દેવાના અધિકારી હાઈ સદુપદેશ શકે. પણ યાગમાથી અજાણુ, અજ્ઞાની, ખીનઅનુભવી, અગીતાથ ગીતા જ્ઞાની વક્તા હેાય, તે કદી પણ ઉપદેશદાનના અધિકારી હાઇ શકે જ નહિ', અને તેવા અધિકારી જો વ્યાખ્યાનપીઠ પર ચઢી વક્તાખાજી કરે,
મનાવા-પૂજાવા માટે પેાતાનું જનમનર ંજન વાચાલપણું દાખવે, તેા તે કેવળ અવિધિએ વત્તતા હાઈ, જ્ઞાનીના માના દ્રોહ જ કરે છે. માટે શ્રવણાદિ વિધિસ‘પન્ન, ચેાગમાગના અનુભવી, ભાવયેાગી, એવા ગીતા જ્ઞાની સત્પુરુષ જ આ ચેગમાગના ઉપદેશદાતા હાવા ચેાગ્ય છે. એવા સદુપદેષ્ટા થકી જ આનુ સદુપદેશ દાન શેલે છે, અને તેવા મહાત્મા સદુપદેષ્ટાથી જ માગ પ્રવર્તે છે.
*
श्राद्धः श्रोता सुधीर्वक्ता युज्येयातां यदीश तत् । त्वच्छासनस्य साम्राज्यमेकछत्रं कलावपि ॥
—શ્રી હેમચ’દ્રાચાર્યજીકૃત વીતરાગસ્તવ.
“સદુપદેષ્ટાની બહુ જરૂર છે. સદુપદેષ્ટાની બહુ જરૂર છે.” -શ્રીમદ્ રાજચંદ્રજી
અને તેવા સદુપદેષ્ટા યથા વક્તા સત્પુરુષો થકી દેવાતા આ જ્ઞાનદાનનું પ્રયાજન પણ અત્યંતપણે શ્રેયાવિદ્મની પ્રશાંતિ અર્થે હાય છે, પુણ્યાન્તરાયના વિઘ્નની પ્રશાંતિ અર્થે હાય છે; કારણ કે આવા જ્ઞાનદાનરૂપ પરમ સત્કાર્યાંથી પેાતાના શ્રેયાવિજ્ઞ શ્રેયસૢમાં–આત્મકલ્યાણમાં જે વિઘ્ન છે, તેની પ્રશાંતિ હાય છે, અત્યંત પ્રશાંતિ અર્થે શાંતિ હેાય છે. અર્થાત્ પુણ્યાનુબંધી પુણ્યમાં જે અંતરાય છે તેની પ્રશાંતિ-અત્યંત શાંતિ હાય છે. એટલે આવા સશાસ્ત્રના દાનથી પોતાના શ્રેયપ્રાપ્તિના અતરાયે। છૂટે છે, ને તેથી પેાતાને શ્રેયસૂની– પરમ શ્રુતની મેક્ષરૂપ સફળની પ્રાપ્તિ હેાય છે. આમ આ પરમ સત્શાસ્ર પાતે શ્રેયાવિઘ્નની પ્રશાંતિ કરનાર હેાવાથી, તેનું દાન પણ સ્વ-પરને શ્રેયાવિઘ્નની પ્રશાંતિ કરનાર છે. એટલા માટે આત્મકલ્યાણુની નિષ્કામ ભાવનાથી
પ્રભાવના

Translation AI Generated

## Yoga Disamucchaya (058)

If this is given by someone who has not themselves heard (Shravana) etc., it is Avidhyan (ignorance). Because, how absurd is it for someone who has not themselves heard (Shravana) etc., to give it to others, to make them hear? How senseless is it? And thus, if it is given by someone who is not qualified, it leads to blame due to the possibility of the recipient's (Pratyavayana) acceptance, as Shri Aachaarya Bhagavate says.

Therefore, just as there is a need for a worthy listener (Shrota), there is an even greater need for a worthy speaker (Vakta) - a compassionate teacher (Vyakhyata). Only someone who is knowledgeable (Jagnu), wise (Sujanu), learned (Jnani), experienced (Anubhavi), and a true speaker of the Gita (Gita Vakta) is qualified to give teachings (Upadesh) and can give good teachings (Sadupadesh). But if the speaker is ignorant (Ajagnu), uninformed (Ajnani), inexperienced (Khinanubhavi), and not a true speaker of the Gita (Agitaatha Gita Jnani Vakta), then they can never be qualified to give teachings (Upadesh). And if such a person climbs onto the platform (Vyakhyanpith) and pretends to be a speaker (Vakta Khaji),

showing off their eloquence (Vachalpana) for the sake of praise (Manava) and worship (Poojava), then they are only acting ignorantly (Avidhiye Vatata) and betraying the trust of the learned (Jnani). Therefore, only a virtuous person (Satpurush) who is qualified in the rituals of hearing (Shravana) etc., experienced in the path of liberation (Chaugmag), compassionate (Bhavyogi), and a true speaker of the Gita (Gita Jnani) is worthy of being a teacher of this path of liberation (Chaugmag). Only from such a good teacher (Sadupadeshta) can good teachings (Sadupadesh) be received, and only from such a great teacher (Mahatma Sadupadeshta) can the path (Mag) be followed.

*

"A good teacher is very necessary. A good teacher is very necessary." - Shrimad Rajchandraji

And the giving of this knowledge (Jnandaan) by such good teachers (Sadupadeshta) - virtuous people (Satpurush) - is also extremely beneficial for the sake of peace (Prashaanati) of the knowledge of one's own good (Shreyavidhmani), and for the sake of peace (Prashaanati) of the obstacles (Vighna) in the path of virtue (Punyantaraay). Because, such acts of giving knowledge (Jnandaan) - the highest good deeds (Param Satkaryan) - bring peace (Prashaanati) to the obstacles (Vighna) in one's own good (Shreyavidhni) - one's own welfare (Atmakalyan). It brings extreme peace (Atyant Prashaanati). In other words, it brings peace (Prashaanati) - extreme peace (Atyant Shaanti) - to the obstacles (Antaraya) in the virtue (Punya) that is connected to virtue (Puny anubandhi). Therefore, by giving such sacred scriptures (Shashtra), the obstacles (Antaraye) to one's own attainment of good (Shreyaprapti) are removed, and thus one attains the nectar-like (Maksharoop) success (Safalni) of the highest good (Param Shruti). Thus, since these sacred scriptures (Param Satshastra) themselves bring peace (Prashaanati) to the obstacles (Shreyavighna) in one's own good, their giving (Daan) also brings peace (Prashaanati) to the obstacles (Shreyavighna) in one's own good (Sw-Parne). Therefore, with a selfless (Nishkaam) attitude of welfare (Bhavana) for one's own welfare (Atmakalyanu),

Influence

...