Yogdrushti Samucchaya New Edition Part 01 and 02

SR No.: 034350
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Author: Bhagvandas Mehta
Publisher: Mahavir Jain Vidyalay
Publication Year: 2018
Total Pages: 844
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 160 MB

Page 385

દીમાદષ્ટિ : ૭ વિષયાસક્તિના દારુણ વિપાક
(૩૧૯) મનમથ વશ માતંગ જગતમેંપરવશતા દુઃખ પાવે રે, રસના લુબ્ધ હોય ઝખ મૂરખ, જાળ પડે પછતાવે રે....
વિષય વાસના ત્યાગે ચેતન, સાચે મારગ લાગે રે. પ્રાણ સુવાસ કાજ સુન ભમરા, સંપુટમાંહે બંધાવે રે તે સરોજ સંપુટ સંયુક્ત કુન, કરીકે મુખ જાવે રે....વિષયક રૂપ મનહર દેખ પતંગ, પડત દીપમાં જાઈ રે; દેખે યાકુ દુઃખ કારનમેં, નયન ભયે હે સહાઈ રે....વિષયશ્રેત્રેદ્રિય આસક્ત મિરગલા, છિનમે શિશ કટાવે રે, એક એક આસક્ત જીવ એમ, નાનાવિધ દુઃખ પાવે રે....વિષય પંચ પ્રબળ વતે નિત્ય જાકું, તાકહા ક્યું કહીએ રે; ચિદાનંદ એ વચન સુણીને, નિજ સ્વભાવ રહીએ રે....વિષય.”
–શ્રી ચિદાનંદજી આમ હોવાથી જ્ઞાની પુરુષોએ આ વિષય સુખને નાગની ફેણનીઝ અથવા કિપાકફલની ઉપમા આપી છે, અને તેને કુસુખ-અસત્ સુખ કહ્યું તે યથાર્થ છે, અથવા તે જેના પરિણામે દુ:ખ છે તે વાસ્તવિક રીતે સુખ જ નથી, દુ:ખ જ છે. એ ત્યાગવા સિદ્ધાંત કે પશ્ચાત્ દુઃખ તે સુખ નહિ. – શ્રીમદ્ રાજચંદ્રજી
આને અત્રે તુચ્છ ને દારુણ કહ્યું તે યથાયોગ્ય છે. કારણ કે તે તુચ્છ, સાર વિનાનું ને જગતની એક જેવું છે. જે પુદ્ગલે અનંત જીવોએ વારંવાર ભેગવ્યા છે,
તેના ઉચ્છિષ્ટ–એઠા એવા પુદ્ગલ પરમાણુઓના ભેગથી વિષયા“figો વાળ સક્ત-ભવાભિનંદી જીવ આનંદ માને છે ! ને તેવા ઝાંઝવાના જલ જેવા તમઃ” તુચ્છ કુસુખ પાછળ દોડી સન્માર્ગથી ભ્રષ્ટ થાય છે, ધર્મકર્તવ્યરૂપ
સપ્રવૃત્તિ છેડી દે છે ! એ માટે શાસ્ત્રકાર મહર્ષિ આચાર્યજી ખેદ વ્યક્ત કરે છે–અરે ! આ તમને, અજ્ઞાન અંધકારને ધિક્કાર હે! કે જેને લઈને આ જીવ પિતાનું ભાન ભૂલી જઈને આમ વિપરીત પ્રવૃત્તિ કરે છે, ખોટું આચરણ કરે છે. આમાં એ બિચારાને દોષ નથી, પણ તેના મેહનીય કર્મને દેષ છે. તે જ અંધકારરૂપ હોવાથી, તેને સાચી દિશા સૂઝતી નથી, સાચે માર્ગ ભાસતો નથી, એટલે મુંઝાઈ જઈ તે સમાગ છડી ઉભાગે જાય છે. ૪ “મા મુકામr: Hઇ: વાળવાળિઃ |
Rામાના બનાવો સંસારે વિયાપ !”–ી શુભચંદ્રાચાર્યજીત શ્રી જ્ઞાનાર્ણવ,

Translation AI Generated

## Dimadrusti: 7 Horrible Consequences of Attachment to Objects

(319) The mind, captivated by Kamadeva, becomes enslaved to the world, experiencing sorrow. The foolish, greedy for pleasure, fall into the trap and regret later...

Renouncing the desire for objects, the conscious being finds the true path. Like a bee attracted by the fragrance of a flower, it gets trapped in the bud. The lotus bud, when combined with the bee, becomes a source of sorrow... The beautiful form of the object, like a moth, attracts the mind and it falls into the flame. Seeing this cause of sorrow, the eyes fear, O helper... The deer, attached to the senses in the realm of objects, loses its head. Each attached being experiences various kinds of sorrow... The five objects are powerful and always tempting, what can we say? Hearing the word "Chidananda", we remain in our true nature... "Objects."

- Shri Chidanandaji

Therefore, wise men have compared the pleasure of objects to the foam of a snake or the fruit of a poisonous plant. And it is true that they are called "Kusukh" (false pleasure) or "Asat Sukh" (unreal pleasure). Or, what results in sorrow is not really pleasure, but sorrow. The principle of renunciation or the subsequent sorrow is not pleasure. - Shrimad Rajchandraji

It is appropriate to call this "tucch" (trivial) and "darun" (horrible) here. Because it is trivial, without essence, and like a single thing in the world. The "figo" (gross) hair-like particles of matter, which countless beings have accumulated over time, are enjoyed by the "bhava-abhinandi" (attached to existence) being! And such a being, running after this "tam" (darkness) like the water of a mirage, becomes corrupted from the right path, abandoning the activity of Dharma and duty! Therefore, the sage Acharya expresses his regret - "Oh! This ignorance and darkness, be damned! Because of this, the being forgets its fatherhood and engages in such perverse activity, committing wrong deeds. The poor being is not to blame, but its "mehniya" (attached to pleasure) karma is to blame. Because it is in the form of darkness, it does not see the right direction, the right path does not appear, so it gets confused and abandons the right path and goes astray.

"Ma mukamr: Hઇ: valavali: |
Ramaana banaavo sansare viyaap!" - Shri Shubhachandracharya's "Jnanaarnava"