________________
॥ श्रथ ज्ञान बिन्दुः ॥
ऐन्दस्तोमनतं नत्वा वीरं तत्त्वार्थदे शिनम् । ज्ञान बिन्दुः श्रुतांजोधेः सम्यगुद्धियते मया ॥१॥
तत्र ज्ञानं तावदात्मनः स्वपरावजासकोऽसाधारणो गुणः, स चाचपटल विनिर्मुक्तस्य जास्वत इव निरस्तसमस्तावरणस्य जीवस्य स्वजावजूतः केवलज्ञानव्यपदेशं सजते । तदाद्दुराचार्या :- " केवलनाणमांतं जीवसरूवं तयं निरावरणं" इति । तं च स्वभावं यद्यपि सर्वघातिकेवलज्ञानावरणं कात्सूर्येनैवावरीतुं व्याप्रियते, तथापि तस्यानन्ततमो जागो नित्यानावृत एवावतिष्ठते, तथास्वाजाव्यात् - " सबजी वाणं पि य ां ारकरस्सततमो जागो हिग्घामि चिश, सो वि ज आवरिका, तेणं जीवो जीवत्तणं पाविका" इति पारमर्षप्रामाण्यात् । श्रयं च स्वभावः केवलज्ञानावरणावृतस्य जीवस्य घनपटलन्नस्य रवेरिव मन्दप्रकाश इत्युच्यते । तत्र हेतुः केवलज्ञानावरणमेव । केवलज्ञानव्यावृत्तज्ञानत्वव्याप्यजातिविशे पावलिने तचेतुत्वस्य शास्त्रार्थत्वात् । श्रत एव न मतिज्ञानावरणक्ष्यादिनापि मतिज्ञानाद्युत्पादनप्रसंग: । अत एव चास्य विभावगुणत्वमिति प्रसिद्धिः । स्पष्टप्रकाशप्रतिबन्धके मन्दप्रकाशजनकत्वमनुत्कटे चक्षुराद्यावरणे वस्त्रादावेव दृष्टं, न तूत्कटे कुड्यादाविति कथमत्रैवमिति चेन्न, अत्राद्यावरणे उत्कटे उभयस्य दर्शनात् श्रत एवात्र सुठु वि मेघसमुदए होंति पना चंदसूराणं इत्येव दृष्टान्तितं पारमर्षे, श्रत्यावृतेऽपि चन्द्रसूर्यादौ दिनरजनी विभागहेत्वस्पप्रकाशवजी वेऽप्यन्यव्यावर्तकचैतन्यमात्राविर्भाव श्रावश्यक इति परमार्थः । एकत्र कथमावृतानावृतत्वमिति त्वर्पितव्यपर्यायात्मना भेदाभेदवादेन निर्लो
