________________
સારસમુચ્ચયકુલક
૨૧ ११ किं पढिएण सुएण व, वक्खाणिएण काइं किर तेण ?।
जत्थ न नज्जइ एयं, परस्स पीडा न कायव्वा ॥१३॥ जो पहरइ जीवाणं, पहरइ सो अत्तणो सरीरंमि । अप्पाण वेरिओ सो, दुक्खसहस्साण आभागी ॥१४॥ जं काणा खुज्जा वामणा य, तह चेव रूवपरिहीणा ।
उप्पज्जंति अहन्ना, भोगेहिं विवज्जिया पुरिसा ॥१५॥ १४ इय जं पाविति य, दुहसयाई जणहिययसोगजणयाई ।
तं जीवदयाए विणा, पावाण वियंभियं एयं ॥१६॥ १७ नरए जिय ! दुस्सहवेयणाओ, पत्ताओ जाओ पई मूढ ! ।
जइ ताओ सरसि इण्हि, भत्तं पि न रुच्चए तुज्झ ॥१७॥ अच्छंतु ताव निरया, जं दुक्खं गब्भवासमझंमि ।
पत्तं तु वेयणिज्जं, तं संपइ तुज्झ वीसरियं ॥१८॥ १९ भमिऊण भवग्गहणे, दुक्खाणि य पाविऊण विविहाई ।
लब्भइ माणुसजम्मं, अणेगभवकोडिदुल्लभं ॥१९॥ तत्थ वि य केइ गब्भे, मरंति बालत्तणमि तारुन्ने । अन्ने पुण अंधलया, जावज्जीवं दुहं तेसिं ॥१००॥ अन्ने पुण कोढियया, खयवाहीसहियपंगुभूया य ।
दारिद्देणऽभिभूया, परकम्मकरा नरा बहवे ॥१०१॥ २२ ते चेव जोणिलक्खा, भमियव्वा पुण वि जीव ! संसारे ।
लहिऊण माणुसत्तं, जं कुणसि न उज्जमं धम्मे ॥१०२॥ अच्चंतविवज्जासिय-मइणो परमत्थदुक्खरूवेसु । संसारसुहलवेसुं, मा कुणह खणं पि पडिबंधं ॥१०३॥