________________
ઉપદેશમાળા (પુષ્પમાળા) સૂક્ત - રત્ન - મંજૂષા
२३७ काहं अछितिं अदुवा अहीहं,
तवोविहाणेण य उज्जमिस्सं । गच्छं च नीईइ अ सारइस्सं, सालंबसेवी समुवेइ मुक्खं ॥८८॥
હું તીર્થનો અવ્યવચ્છેદ કરીશ, અથવા શ્રુત ભણીશ, વિશિષ્ટ તપમાં ઉદ્યમ કરીશ, વિધિપૂર્વક ગચ્છનું વહન કરીશ એવા આલંબને અપવાદ સેવનાર મોક્ષમાં જાય છે. २३८ सालंबणो पडतो, अप्पाणं दुग्गमे वि धारेइ ।
इय सालंबणसेवी, धारेइ जई असढभावं ॥८९॥
(મજબૂત ડાળી વગેરે) આલંબન સાથે ખીણ વગેરેમાં પડતો પણ પોતાને બચાવી લે છે, તેમ પુષ્ટ આલંબને અપવાદ સેવનાર સાધુ અશઠભાવ જાળવી રાખે છે. २४१ जा जयमाणस्स भवे, विराहणा सुत्तविहिसमग्गस्स ।
सा होइ निज्जरफला, अज्झत्थविसोहिजुत्तस्स ॥१०॥
શાસ્ત્રવિધિના જાણકાર, અધ્યાત્મવિશુદ્ધિથી યુક્ત (રાગદ્વેષ રહિત) અને યતનાપૂર્વક કાર્ય કરનારને જે વિરાધના થાય, તે પણ નિર્જરાનું જ કારણ છે. २४३ इरियावहियाईया, जे चेव हवंति कम्मबंधाय ।
अजयाणं ते चेव उ, जयाण निव्वाणगमणाय ॥९१॥
