________________
ઉપદેશમાળા (પુષ્પમાળા) સૂક્ત - રત્ન - મંજૂષા
૪૩
२९७ अन्नयरमओम्मत्तो, पावइ लहुअत्तणं सुगुरुओ वि ।
विबुहाण सोयणिज्जो, बालाण वि होइ हसणिज्जो ॥६५॥
કોઈપણ મદમાં ઉન્મત્ત થયેલ જીવ, ગમે તેટલો મોટો હોય તો પણ લઘુતાને પામે છે, પંડિતોને શોચનીય અને પ્રાકૃત જનો માટે મશ્કરીને યોગ્ય બને છે. ३०१ बहुदोससंकुले गुणलवंमि, को हुज्ज गव्विओ इहइं।
सोऊण विगयदोसं, गुणनिवहं पुव्वपुरिसाण ? ॥६६॥
પૂર્વપુરુષોના બિલકુલ દોષરહિત ગુણભંડાર સાંભળ્યા પછી ઘણાં દોષથી ભરેલી પોતાની જાતમાં નાનકડા ગુણથી કોણ અભિમાન કરે ? ३०० धम्मस्स दया मूलं, मूलं खंती वयाण सयलाण ।
विणओ गुणाण मूलं, दप्पो मूलं विणासस्स ॥६७॥
ધર્મનું મૂળ દયા છે, બધા વ્રતોનું મૂળ ક્ષમા છે. ગુણોનું મૂળ વિનય છે, અભિમાન વિનાશનું મૂળ છે. ४६१ परदोसं जंपंतो, न लहइ अत्थं जसं न पावेइ ।
सुअणं पि कुणइ सत्तुं, बंधइ कम्मं महाघोरं ॥६८॥
બીજાના દોષ બોલનાર, કંઈ મેળવતો નથી, યશ પામતો નથી, સ્વજનોને પણ શત્રુ બનાવે છે અને મહાઘોર કર્મ બાંધે
