________________ પપ જૈન ઇતિહાસની ઝલકો અને વૈરાગ્યથી તમામ મુનિઓએ પાદપોપગમન અનશન કર્યું. બધા કાળધર્મ પામીને વૈમાનિક દેવલોકના દેવ થયા. વજસ્વામીજીની પાટે વજસેનસૂરિજી આવ્યા હતા. તેમના “ચંદ્રનામના શિષ્યથી “ચાન્દ્ર’ નામના કુળની પરંપરા શરૂ થઈ. અત્યારે જે વિદ્યમાન સાધુઓ છે. તેઓ આ ચાન્દ્રકુળના છે. [100] વૈયાવચ્ચી નંદિષેણ - હાથી વેચીને ગધેડો ખરીદ્યો મગધના શાલિગ્રામનો એ બ્રાહ્મણ હતો. પતીની સગર્ભા અવસ્થાના છ માસ થાય ત્યાં આ ભાવી પિતા-બ્રાહ્મણ મૃત્યુ પામ્યો. અધૂરામાં પૂરું, બાળકની પ્રસૂતિ થયા બાદ માતા પણ મૃત્યુ પામી ગઈ. બીજી બાજુ ઘરની જે કાંઈ પણ સમૃદ્ધિ હતી તે પગ કરીને ચાલી ગઈ. જાણે એટલું ઓછું હતું તેમ જે છોકરો જન્મ પામ્યો હતો તે સંપૂર્ણપણે કદરૂપો હતો. રાંટા પગો, ઘૂંટી ઉપર લટકતી નાળ, મોટું દેત પેટ, બેડોળ છાતી, વાંકા હાથ, મોટાં કાણાંવાળું નાક, ટોપરા જેવા કાન, ત્રિકોણિયું મસ્તક.... હવે શું બાકી હતું ? નમાયા અને નબાપા બનેલા આ બાળકનું નામ નંદિષણ પાડવામાં આવ્યું. મામાને ત્યાં એ મોટો થયો. મામા એની પાસેથી સખત કામ લેતા અને બદલામાં માત્ર બે વાર ખાવાનું આપતા. એક વાર નંદિષેણે મામા પાસે લગ્નનો પ્રસ્તાવ મૂક્યો. મામાએ પોતાની મોટી દીકરી સાથે લગ્ન કરી આપવાની હૈયાધારણા આપી. પણ મોટી દીકરીની આપઘાતની ધમકીએ મામાએ નાની દીકરી સાથે લગ્નની વાત વિચારી. ત્યાં તેણે પણ આપઘાતની ધમકી આપી. આવું વારંવાર બનતા અકળાઈ ઊઠેલો નંદિષણ ઘરમાંથી ચાલી નીળ્યો. પણ બિચારાને કોણ ખવડાવે ? જ્યાં ને ત્યાં અપમાનિત થતો, ભૂખ્યો રહેતો નંદિષેણ જીવનથી કંટાળી ગયો. આપઘાત કરવા માટે પર્વતના શિખરે જવા લાગ્યો. પણ ત્યાં જ કોઈ મહામુનિ મળી ગયા. તેમના બોધથી તે દીક્ષાના માર્ગે વળી ગયો. હવે નંદિણમુનિ અગિયાર અંગોના પાઠી મહાગીતાર્થ થયા; સાધુઓના વૈયાવચ્ચી થયા અને ઓછામાં ઓછા છઠ્ઠના પારણે છઠ્ઠના અભિગ્રહવાળા ઘોર તપસ્વી પણ થયા. દેવોના રાજા સૌધર્મેન્દ્ર તેમની અપાર સમતાની બે મોંએ પ્રશંસા કરી. બે દેવોએ તેમની પરીક્ષા કરી. મુનિરાજ કસોટીમાંથી પાર ઊતરી ગયા. આમ ઉગ્ર સંયમપાલનનાં પાંચ હજાર બસો વર્ષ વીતી ગયાં. અંતસમય પણ આવી ગયો. એ વખતે અનશન કર્યું. નમસ્કાર મિત્રનો જપ શરૂ કર્યો. પણ એકાએક બાજી બગડી. છેલ્લી ક્ષણોમાં ગૃહસ્થજીવનમાં થયેલો