________________ 38 પ્રતિકાર ૧૩મું - આશાતના 33 (20) ખદ્ધભાષણ - કર્કશ વચનથી અને મોટા ઘાંટા પાડીને ગુરુ સાથે બોલવું તે. (21) તત્રગત - રત્નાધિક બોલાવે ત્યારે શિષ્ય જયાં હોય ત્યાંથી જ જવાબ આપે, નજીક જઈને જવાબ ન આપે. (22) કિં ભાષણ - ગુરુ બોલાવે ત્યારે બે હાથ જોડી “મFએણ વંદામિ’ કહી “આજ્ઞા ફરમાવો’ એમ કહેવું જોઈએ. તેની બદલે “શું કહો છો?’ એમ કહે. (23) તું ભાષણ - શિષ્ય રત્નાધિકને “તું” એમ એકવચનથી બોલાવે, “મને કહેનાર તું કોણ છે ?" એમ કહે. શિષ્ય “આપ, પૂજ્ય, ભગવંત' વગેરે શબ્દોથી ગુરુને સંબોધવા જોઈએ. (24) તજ્જાતભાષણ - ગુરુ કહે કે, “ગ્લાનની સેવા કેમ નથી કરતો ?' ‘તું આળસુ છે.' ત્યારે સામો જવાબ આપે કે, “તમે જ કેમ નથી કરતા?' ‘તમે આળસુ છો.' (25) નો સુમન - ગુરુ ધર્મકથા કરતા હોય ત્યારે શિષ્ય “આપે ઉત્તમ ધર્મકથા કહી.' એમ અનુમોદના ન કરે, પણ મનમાં દુભાય. (26) નોસ્મરણ - ગુરુ ધર્મકથા કરતા હોય ત્યારે શિષ્ય કહે, ‘આપને યાદ નથી. એ અર્થ એમ નથી.' (27) કથાકેદ - ગુરુ ધર્મકથા કરતા હોય ત્યારે હું તમને આ કથા પછી સારી રીતે કહીશ.' એમ કહે. (28) પર્ષદભેદ - ગુરુની ધર્મકથામાં સભા એકતાન થઈ હોય ત્યારે ગોચરીનો સમય થયો, વાપરવાનો સમય થયો, સૂત્રપોરિસીનો સમય થયો.” વગેરે કહીને પર્ષદાનો ભેદ કરે કે જેથી તે ભેગી ન થાય. (29) અનુત્થિતકથા - ગુરુએ ધર્મકથા કર્યા પછી એ જ સભામાં ગુરુએ કહેલ વાતને જ વિસ્તારપૂર્વક કહેવી.
