________________ આત્માને આત્માના ગુણોના સ્વરૂપની ખાત્રી ન થાય ત્યાં સુધી અભોગ્ય વસ્તુમાં જ તેને આનંદ આવશે. આ જ વસ્તુ સમજાયા પછી દષ્ટિ પરાવર્તન થવાથી સવળે માર્ગે ચાલશે. શોભન મુનિ પોતાના જ્ઞાન ધ્યાનમાં એવા મસ્ત છે. શ્લોકોની રચનામાં પડ્યા છે. ગોચરી લેવા જાય છે ત્યારે પણ જ્ઞાનની ધૂન જ સવાર છે. શ્રાવકને આ ખબર પડી. ગમ્મતમાં શ્રાવકે પથરા વહોરાવ્યા તો પણ ખબર ન પડી. ખરેખર! જ્ઞાનની આવી મસ્તી આવી જાય તો પરમાનંદમાં મહાલ્યા વિના જીવ રહે ખરો! પૂ. પ્રેમસૂરિ મહારાજ કર્મસાહિત્યની રચના કરતા હતા ત્યારે 10-15 સાધુ ભગવંતો એ જ્ઞાનામૃતમાં એવા મસ્ત બન્યા કે ગોચરી વાપરવાનું ભૂલી જતા. પૂ. જયઘોષસૂરિ મ, પૂ. રાજશેખરસૂરિ મ., પૂ. વીરશેખરસૂરિ મ., પૂ. જગતચંદ્રસૂરિ મ., પૂ. હેમચંદ્રસૂરિ મ. જેવા મહાત્માઓએ તે વખતે પરાક્રમ કર્યા હતાં. જ્ઞાનરૂપી અમૃતનું તેઓ ભોજન કરતાં હતાં. તેથી આ ભોજન તેમના માટે નિરસ બની ગયું હતું. નવકારશી કરનારા એકાસણામાં ચડી ગયા અને એકાસણા કરનારા ઉપવાસ કરતાં થઈ ગયાં. પૂ. રાજશેખરસૂરિ મહારાજ અનુવાદ કરતાં હોય અને એમની પાસે જઈને કોઈ નકામી વાત કરે તો એમના મુખ પર રીતસર એમ લાગે કે સમય બગડી રહ્યો છે, અનુવાદમાં એવા લયલીન બની જતાં. આપણને સમયની કાંઈ કિંમત નથી. જ્યારે નિશ્ચય દષ્ટિ ખૂલશે ત્યારે જ તેની કિંમત સમજાશે. આપણે ખાવાની બાબતમાં એમ વિચારીએ કે આ ભક્ષ્ય તો ચાલે. આ અચિત્ત છે તો એ વાપરવામાં શું વાંધો? બૌદ્ધોએ આ જ ભૂલી કરી કે મરેલું માછલું છે તો ચાલે. જીવ તો છે નહિ પછી એને વાપરવામાં શું વાંધો? એકાસણું કરીએ બધી વિગઈઓ બરાબર વાપરીએ. મોહરાજા ધર્મના બહાને આપણામાં સીધો સોંસરવો ઉતરી જાય એટલે ધર્મ કરીને પણ ડૂબવાનું જ આવે. જ્ઞાનસાર-૨ // 45
