________________ 218 જ્ઞાનસાર પ્રવચનમાળા-૨ થોડે દૂર જઈ તેણે ધીમે ધીમે વાત શરૂ કરી. કાલ્પનિક વાત પણ બિલકુલ સાચી લાગે એ માટે એમાં શા શા નાટકીય તત્ત્વ ઉમેરવા જઈ એ એ વાત એને શીખવાડવી પડે તેમ નહતી. “બહેન ! મેં મારી આંખે એવું જોયું. અને કાને એવું સાંભળ્યું છે કે, હજુ મને વિશ્વાસ નથી બેસતે મારા પિતાના આંખ-કાન પર. છતાં, માનીએ કે ન માનીએ, જે વસ્તુસ્થિતિ છે તેની સામે આંખ-મીચામણું કરી શકાય નહિ. અને એથી જ મારી આંખમાં આંસૂ આવી ગયાં.” હવે જલ્દી કહે ને, તમે જે જોયું, સાંભળ્યું હોય તે.” “એવું થયું બહેન, કે તું ગઈ પછી હુંય પગ છુટ્ટો કરવા ટહેલવા લાગ્યા. ટહેલતાં ટહેલતાં થાક એટલે એક વૃક્ષની ડાળ પર બેઠે. ત્યાં જ મેં જોયું કે તારા પતિ ઉભા થયા અને ઉભા થઈને મારી ઘરવાળી પાસે આવ્યા. મને નવાઈ લાગી કે, અમે આટલી મહેનત કરીએ છીએ તેય જે આંખ નથી ઉઘાડતા એ ભાઈ સાહેબ ઊભા થયા ! અને એ નજીક ગયા એટલે મારી ઘરવાળીએ પણ, આંખ ખોલી. પછી બેય સામસામું હસ્યા. સ્મિતની આપ-લે થઈ. પછી થયો શરૂ વાર્તાલાપ. હું તે ગૂપચૂપ, ઝાડની ઓથે-એથે છેડે આગળ આવ્યો. તે બને જણે પ્રણય ગોઠડીમાં પડેલા લાગ્યા. તમારા પતિ મારી પત્નીને કહેઃ
