________________ કારસ્તાન કારમાં મેહનાં 217 મડદું નીચે નાખી બોલ્યા : લેકે કેવા મૂરખ છે. મારી વહાલી પત્ની બે દિવસથી બેલતી-ચાલતી નથી. રીસાઈ ગઈ છે માગથી, તો લોકો કહેઃ આ મરી ગઈ છે. તેને બાળી નાખવી જોઈએ... પેલી કહેઃ મારેય બરાબર તમારા જેવું જ થયું છે. મારા ઘરવાળા પણ બોલતા-ચાલતા નથી એટલે લોકો કહેઃ એ મરી ગયા છે. અરે ભાઈ અમારા બે માણસની વાતમાં દુનિયાને શી ખબર પડે? અને ખબર ન પડે તેય સમજ્યા. પણ આટલી બધી પંચાત કરવાની દુનિયાને શી જરૂર? હું તે દુનિયાની એ ધમાલથી કંટાળીને મારા સ્વામીને લઈને અહીં જ આવી ગઈ. કેટલી શાન્તી છે અહીં ! - હવે તે આ બન્ને ભાઈ-બહેન થઈ ગયા. બેય સમદુખિયા. “આવ ભાઈ, હરખા, આપણે બેય સરખા; હવે તે પેલી બાઈ આ ધરમના ભાઈને પોતાના સ્વામીની દેખભાળનું કામ સોંપી બહાર પણ જાય. એક વખત એ રીતે ડીવાર બહાર ફરીને એ આવી ત્યારે પેલે એને ધરમને ભાઈ ચિન્તામાં ગરકાવ થઈ ગયેલ હોય તેમ બેઠા હતા. આંખે બંધ. ધ્યાનસ્થ યોગી જેવી. અને આ શું? આંખમાંથી આંસૂ સરી રહ્યા છે ને ! ભાઈ! ભાઈ! શું થયું? કેમ તમે આમ સૂમસામ બેઠા છો ?" “ચાલો, થોડે દૂર જઈ તમને બધી વાત કરું.” કહી
