________________ 92 જ્ઞાનસાર પ્રવચન માળા-૨ દેવ મુનિની પરીક્ષા કરવા નીકળે છે ! સૌધર્મેન્દ્ર સભામાં તીવ્ર કટિના આરાધક ભાવને વરેલા એક મહાત્માની પ્રશંસા કરી રહ્યા છે. ખરેખર, આ આરાધક ભાવ વિરલ વ્યક્તિમાં જ સાંપડે. બધા દે પણ અનુમોદનાના પ્રવાહમાં ઝૂકાવી રહ્યા છે. કિનારે રહી ગયે એક દેવ. કેરે, અણુભી . એને થયું, દુનિયા તે મોટા માણસની પાછળ જ જતી હોય છે. પણ પાછળ જાય એ તે ઘેટાં! હું એ ઘેટા જેવું નથી, કે હાઇ-હાજી કર્યા કરું. આપણે નજરે જોયા વગર કે અનુભવ્યા વગર ખોટી હાજી ન કરીએ. | મુનિવરના આરાધક ભાવને કસેટીએ ચડાવવા દેવ મેદાનમાં ઉતરે છે. બિચારે! ક્યાં ચાર ગતિના ચક્કરમાં અટવાત એ પામર જીવ અને ક્યાં ચાર ગતિના ચકરાવામાંથી બહાર નીકળવા આગળ વધી ગયેલા મહાત્મા ! ધ્યાનમાં ઊભા છે મુનિરાજ. ઠાણેણં, મેણું, ઝાણેણં....” સ્થાન વડે, મૌન વડે અને ધ્યાન વડે તેમણે કાયોત્સર્ગ સ્વીકાર્યો છે. હલન-ચલન બંધ, શબ્દયાત્રા બંધ, ધ્યાન ચાલુ! બીજી બધી ક્રિયાઓ અટકે ત્યારે ધ્યાન ચાલુ થાય. નવકાર મન્ત્રના પદથી ધ્યાન કરતાં હોઈએ તે પણ જેટલું બને તેટલું સૂમમાં જવું રહ્યું. હોઠને ફફડાટ તે ન જ હોય; પણ અંદર જીભ પણ ઊંચી-નીચી ન થવી જોઈએ. લેગસ્સ કે નવકારની સંખ્યા ગણવા આંગળી પણ વેઢા પર ન ફરવી જોઈએ. “સુહુમેહિં અંગ સંચાલેહિં જે અંગેની ફરકાટને આપણે બંધ નથી કરી
