________________ પણ આ ખવાઈ જવું એટલે શું ? આવા ગ્રન્થના જે વેધક વિક છે, એમને ગાઢ સંપર્કમાં આવવું તે જ આ ખોવાઈ જવું છે. દીવાસળીના ઘર્ષણ છેડે સરખાવીએ આ વાતને. દીવાસળીમાં મહત્વને ભાગ છે તેનું રાસાયણિક દ્રવ્યોથી ભરેલું પડ્યું અને મુખ્ય વાત છે એ ટાપચાનું ઘર્ષણ પથમાં આવવું તે. બાકસમાં પડેલ દીવાસળીના ટોપચામાંય પ્રકાશ પાથરવાની શક્તિ તે પડેલી જ છે, પણ એને ઘસવામાં ન આવે ત્યાં સુધી ? ત્યાં સુધી એ શક્તિ સુષુપ્તાવસ્થામાં પડી રહેશે. દીવાસળીના ટોપચા જેવા વેધક વાકાને પણ ચિન્તનના ઘર્ષણપથમાં ન લઈ જવામાં આવે ત્યાં સુધી અનુભૂતિને પ્રકાશ શું સાંપડે ? વેધક વાકયેના વિમાનને અનુભૂતિના ક્ષેત્રમાં ઉતરાણ કરાવવા માટે રનવેની ગરજ સારે છે ચિન્તન. શબ્દોની વિશાળ કેરીડોર (પરસાળ) વધ્યા પછી જ આવે છે અનુભૂતિના ખંડનું દ્વાર. ચિન્તનના ટકોરા પેલા તારે મારે, અને “ટકોરો મારે, તે ખૂલશે જ'ની પ્રસિદ્ધ પંક્તિ કહે છે તેમ, તે ખુલીને જ રહેશે. - તે અનુભૂતિના ક્ષેત્રે ઉતરવું જ રહ્યું. ગોળ કેટલો ગળ્યો છે એનું વર્ણન બીજાના મુખે ગમે તેટલી વાર અને ગમે તેટલી ઝીણવટથી સાંભળતે તેય નહિ જ મેળવી શકે. એકાદ ગાંગડી ગોળ મોઢામાં નાખો જ રહ્યો એ સારું તે ! જ્ઞાનસારના ગોળને શેડો નમૂને બતાવું ! “મુનિનું સુખ દેવોના સુખને ક્યાંય કોરાણે મૂકી દે તેવું છે [રાપ]. એક વર્ષને દીક્ષા પર્યાય થયા પછી તે મુનિનું સુખ અનુત્તર દેવલોકના, એકાન્ત સાતા વેદનીયને ઉપભોગ કરતા દેવના સુખનેય ક્યાંય ટપી જાય એવું છે. દુનિયામાં એવી કોઈ વ્યક્તિ નથી કે એવું કેઈ સ્થાન નથી જેની ઉપમા મુનિની ચિત્ત-પ્રસન્નતા જોડે આપી શકાય. આ વાકય રૂ૫ ગોળના રવામાંથી એકાદ ગાંગડી ચાખશો? મુનિજીવનની નાનકડી આવૃત્તિ સમા પાષધમાં વિરતિને રસાસ્વાદ માણે.
