________________
આપણી મંઝિલ આત્મઘર છે, પરમ-પદ છે. આ સંસાર તો માર્ગ છે, સ્ટેશન છે. તમારી ભાષામાં કહું તો સાસરું છે. સાસરામાં મહેમાનગતીથી આકર્ષાઈ જઈને તમે વધુ રોકાઈ જવા ચાહો તો શા હાલ થાય ?
“તારા સુલ વસરા, दो दिनका आसरा; ज्यादा रहेगा वह, દ્વારા તા.”
આ સંસારમાં જો વધુ વખત રહ્યા, બે હજાર સાગરોપમ સુધીમાં મોક્ષે ન ગયા, [કારણકે ત્રસકાયની સ્થિતિ બે હજાર સાગરોપમથી વધુ નથી.] તો આ સંસારમાં ખાસડા જ ખાવાના છે.
આ બધી વાત અહીં સાંભળો છો, પણ મુકામે જતાં જ ભૂલી જાવ છો. બધું ગુરુ પર નાખી દો છો. તમે તમારા જ આત્માની ચિંતા ન કરો તો બીજું કોણ કરવાનું ? મન-વચન-કાયાની ચોકી આપણે નહિ કરીએ તો કોણ કરશે ?
ભગવાન માર્ગ બતાવે, ગુરુ પ્રેરણા આપે,
પણ ચાલવું તો આપણે જ પડશે ને ? નિમિત્ત કારણ ગમે તેટલું પુષ્ટ હોય પણ ઉપાદાન તૈયાર જ ન હોય તો શું થઈ શકે ?
ભગવાન તો રાહ જોઈ રહ્યા છે ? ક્યારે આ જીવો મારી પાસે આવે. પણ આપણને જ ક્યાં ઉતાવળ છે ? સમ્ય-દર્શન દ્વારા આત્માનુભૂતિની ઝલક મેળવી છે ? ન મેળવી હોય તો નિરાંતે શી રીતે બેસી શકાય ? એકવાર એ ઝલક મેળવી હોય તો સંસાર આકર્ષી શકે ?
મંઝિલ ન મળે ત્યાં સુધી મુસાફર અટકતો નથી. ધાન્ય ન મળે ત્યાં સુધી ખેડૂત અટકતો નથી. તો પરમપદ ન મળે ત્યાં સુધી આપણાથી કેમ અટકાય ? ઘાસથી ખેડૂત સંતોષ ન માને તો ભૌતિકતાથી આપણે શી
કહે, કલાપૂર્ણસૂરિ-૩
* * * * * * * * * * * * ૧૪૧
