________________
સંસારના કારણભૂત કર્મવિપાકને યથાર્થ જાણે છે. તે તેની શેયરૂપી આરાધના છે. યથાર્થ જાણીને જીવની અત્યંત વિશુદ્ધદશાને પ્રાપ્ત કરવામાં રાગ-દ્વેષ વિષય કષાય આદિ જે બાધક તત્ત્વો છે તેને છોડવાનો પુરુષાર્થ કરે છે તે તેની હેયરૂપી આરાધના છે. અને પછી સાચો સાધક બની આત્માનું સાચું સ્વરૂપ સમજી આત્મસાધનામાં જે ઉપકારી તત્ત્વ છે તેવા સંવર, નિર્જરા તત્ત્વની આરાધના કરે છે. પોતાના યથાશક્તિ મુજબ વ્રત, નિયમ પચ્ચકખાણ, સામાયિક આદિ કરીને નવા અશુભ કર્મને આવતા અટકાવે છે તેમ જ પૂર્વ સંચિત કર્મ ભસ્મીભૂત કરવા માટે અણસણ, સ્વાધ્યાય ધ્યાનાદિ તપ, સંયમ વગેરે અનુષ્ઠાનની આરાધના કરે છે. તે તેની ઉપાદેયરૂપ આરાધના છે. આમ શેયરૂપી જાણવા યોગ્ય, હેય રૂપી છોડવા યોગ્ય અને ઉપાદેય રૂપી આચરવા યોગ્ય કર્તવ્યોની આરાધના કરી પોતાના યથાર્થ સ્વરૂપમાં સ્થિર થવાનો પ્રયત્ન કરે છે. આમ સાધક ક્રમિક આત્મસુધારણાના સોપાન ચડે છે. કે જેનો યશ જિનાગમને ફાળે જાય છે.
જગના જીવો મારગ પામે, આગમ એ છે વહાલું. રગ રગમાં હો વાસ જે એનો પ્રાણ થકી એ પ્યારું, આગમ કેરી ભક્તિ કરતા કર્મોની થાએ નિર્જરા, યુગો સુધી ઝળહળતા રહેશે આગમનાં અજવાળા.
-અસ્તુ
(જ્ઞાનધારા ૬-૭
૨૭
જૈનસાહિત્ય જ્ઞાનસત્ર ૬-૭
