________________
શ્રી ગુરુ ગૌતમસ્વામી ]
[७६७
॥६॥
॥६१॥
॥२॥
तीस वरिस मइ सेवियउ के [वलना णि ईम ते । जोवहु मुझ टउलावि हिव आपण चालिउ कीम ते सामिय! अम्ह बंभण भणिय मागेवा हेवाउ ते । ऽऽऽपु....लसिरि सई धणिय, तुम्ह नासिवा न ठाउ ते जो इणिहो परि सेवियए, देई न कांई लागु ते ।। तसु ऊपरि इमहीं घणउ, हिय[डइ कांई रागु ते अरे मन! कांइ तूं टलवलहि, नेहिं न लीजइ एह ते । . इम चिंतिंतहं गणहरहं तुटउ ज्झबकि सनेह ते रा(२/२)...[राति विहाति] वीराजिणु, जं पाविउ निरवाणु ते । तक्खणि ज्झाणंतरि हूवउ, गोयम केवलनाणु ते वस्तुः वीर आइसि वीर आइसि गामि वर विप्पु ... ... ... ... ....जिणसमए जाव जंतु सुरगण निहालिउ । तं गोयमु मनि चिंतवइ, अहह नाह! हउं केम टालिउ । राति विहाति जिण समए वीर हू [उ नि] व्वाणु । उप्पन्नउ तिणिहीं समइ, गोयम केवलनाणु
॥६३॥
॥६४॥
॥६५॥
षष्टा(ठी) भाषा ॥ गोयम केवलमहिम करेवा, मिलिय सुरासुर खेयर [देवा] ।
रचइ अट्ठोत्तरसहसदलो । कणयकमल जणमण-उल्हासणु रयणरचिय कनिय उवरे ।
जगमगंतु मणिमय सिंघासणु ॥६६॥ जिम महिमंडलि मेरु सुसंठिउ, जिम कप्पतरु पीढि बइठिउ । तिम तिण कंचणकमल पहो!। करी पउमासणि बं[वंदि ?] बईठउ, देसण करतउ गुहिर सरे । धत्र ति नरवर जिहिं नयणिं दीठउ
॥६७|| एकि सुरासुर खेयरराया, वलि वलि वंदहिं गोयमपाया । इकि मनि ऊलटि गुण थुणहिं । एकि सुताल सुसरि सरि गायहिं, एकि नाचहि तं. रंग करे । इकि वादिव सुच्छंदिहिं वायहिं
॥६८॥ देखि अचंभ मु मनि आणंदिय, सिरि धुणंत भणहिं सुर वंदिय वपु रि! निरूपम रूपि पहो! । कटरि! कियउ आसणु किणि ठाणि, किसउ समुज्जल रूपममा(ममाणी?) । अरिरि! किसीअ अमृतोपम वाणी!
॥६ ॥