________________
( ૧૭ ). - ગુંડાઓ “ખાઉં? ખાઉં?” અવાજ સાંભળીને ભડ
ક્યી ને ભય પામ્યા, ભયની મારી એમની કામવાસના શાંત થઈ ગઈ. “અલ્યા! આ વડના ઝાડમાં ભૂત રહે છે એ વાત. સાચી હો?” એક ગુંડે છે.
ચાલે ભાગે આને ઉપાડીને?” ગુંડાઓ સરસ્વતીને પકડવા ધસ્યા.
ખાઉં? ખાઉં? કરતી એક બીહામણું બલા વૃક્ષની શાખા ઉપરથી એમની ઉપર તૂટી પડી. દાંત બતાવતી, ભયંકર મોં કરતી, અંધકારવાળી રાત્રીને લાભ લઈ પેલા ગુંડાઓને દાંતીયાં કરવા લાગી.
ઉપરથી પિતાની ઉપર કંઈક પડયું સાંભળી પેલા શુંડાઓ સરસ્વતીને છોડી જીવ બચાવવાને, “નાશ મારા બાપ, આ તે મુઆ ઠાર.” એમ બોલતા મુઠીઓ વાળીને નાઠા.
ગુંડાઓના પલાયન પછી આ બન્ને વ્યકિતઓ પાછી એકત્ર થઈ. ભટ્ટજીએ તે જાણ્યું હતું કે પેલી કુળદેવીના મંદિરમાં મળેલી આ બાઈ જેવી જણાતી હતી. બેલવું, ચાલવું, વય, સંદર્ય સર્વે તેના સરખું જ હતું. સરસવતીએ તે ધાર્યું કે એને પરમેશ્વરે બચાવી. અણુને વખતે એને કારણે મદદ કરી. “આતે સાચે સાચું ભૂત છે કે અદ્ભુત જેઉં તે ખરી.” - ઉપકાર કરનાર તરફ આભારની લાગણી પ્રદશિતિ કરબને તેણી પેલી વ્યક્તિ તરફ ફરી. એ વ્યકિતએ પિતાનું
