________________
(૪૫ ) - દાસીઓ તે નાસભાગ કરવા લાગી. મારામારી તે પૂર જેસમાં હતી. પચ્ચીસ ત્રીસ ને પચ્ચાસ માણસના ટેળા વચ્ચે આ એક વીરપુરૂષ ઘુમતા હતા. એણે કેટલાકને નીચે પટકથા, કેટલાકને ઉંચકી ઉચકીને દૂર પટકી દીધા. એ મહારથીને મન એ બધાય તૃણ સમાન હતા. માણસે કેટલાક તો મરી ગયા, કેટલાક શકિત રહી ત્યાં સુધી લડ્યા. એકે ઉપાય ન ચાલ્યા એટલે જીવ બચાવવા નાસવા લાગ્યા, દાસીઓ પણ રખેને પિતે મોતની મેમાન ન થાય-જીવ બચાવવાને તે નાઠી. સરસ્વતીને કંઈ પણ ન સૂઝયું... કરવું? બહેન! બહેન! નાસો?” એણે અંદર રાજકુમારીને બુમ પાડી. અંદર રહેલી રાજકુમrરીની પ્રાર્થનામાં તે ભંગાણ કયારનુંય પડી ચુકયું હતું. પેલે પુરૂષ અંદરથી બહાર નિકળ્યા અને મારામારી શરૂ થઈ, મારે મારોની બુમ પડવા લાગી, દાસીઓ પણ જેને જેમ ફાવ્યું તેમ નાસી ગઈ. રાજકુમારી પણ શું કરવું?” એ માટે વિચારમાં પડી ગઈ. ભયંકર કોલાહલ જાણી રાજકુમારી પણ અદશ્ય થઈ ગઈ.
સરસ્વતી અંદર આવી, પણે પૃથુકુમારી ન મળે, આમ તેમ જોયું પણ કયાંય જોવામાં આવી નહિ. સરસ્વતીએ જાણ્યું કે પૃથુ ગમે ત્યાં ક્યાંય છુપાઈ ગયાં હશે. દાસીઓ બધીય જતી રહી, પિતે એકલી રહી તે પોતાને માથે કાંઈ આવી ને પડે એટલામાં એણે પણ નાશી છુટવું, સરસ્વતીને પણ જે માર્ગ સૂઝયો એ માગે પસાર થઈ ગઈ.
