________________
( ૪૪ ) જીની ખબર લેવા માંડી. એની મશ્કરી કરવા માંડી. “વાહ! શું સુંદરી બની છે.?”
ભટ્ટજીની બુમેથી મંદિરના ભૂગર્ભમાં અદશ્ય થયેલ પેલે વૃદ્ધ સારંગીવાળો ચમક્ય, વળી કાંઈ આફત આવી. તરતજ ચાપ ફેરવી ને અંદરથી દરવાજો ખુલ્લે થયે; તે અંદરથી મૂર્તિવાળા ગભારામાં ધસી આવ્યું. ધ્યાનમાં બેઠેલી અને પ્રાર્થના કરતી પૃથુકુમારી આ વૃદ્ધને જોઈને ચમકી. એ વૃદ્ધ છતાં અત્યારે એનામાં જુવાનીને પુરતા વેગ હતા. “શું આ ખરેખર વૃદ્ધ છે?”.
પ્રથને વિચારમાં છેડી સારંગીવાળે બહાર ધસી ગયો. પેલાઓ તે ભટ્ટજીની ખબર લેવામાં રોકાયા હતા એટલામાં ઉંચા ઓટલા ઉપરથી તે કુ અને તે ટેળા ઉપર પડે છે ચાર પાંચ, છ જણને તે પડતાની સાથેજ ચગદી નાંખ્યા, માથે માથાં અફાળવા માંડ્યા. એક એકને ઉચકી ઉચકીને ગોફણના ગેળાની માફક દૂર ફેંકી દેવા માંડયા.
આ અચાનક પિતાની ઉપર આવી પડેલી આપત્તિ જોઈ અંગરક્ષકો ચમક્યા ને પેલા નવા આવનાર હરીફ ઉપર તૂટી પડયા. એ તકને લાભ લઈ ભટ્ટજી ત્યાંથી પિબારા ગણી ગયા. આ ફેરફારથી સરસ્વતી તે આભીજ બની ગઈ. સ્ત્રીના સ્વરૂપમાં આવેલો એ પુરૂષ કોણ? આ અચાનક ધસી આવેલે પુરૂષ ક્યાંથી ધસી આવ્યું ને તે કોણ હશે? “મહારાજ ! દેડે? દેડે? એને મર્મ શું? આ બધું કેવી રીતે બન્યું.” એને મર્મ સરસ્વતી કંઈ પણ સમજી શકી નહિ.
