________________
(૧૬૪) જોઈએ. કેટલીક એવી પરિસ્થિતિથી આજે યુદ્ધના સંગે ઉભા થયા છે.” : “ભલે, પણ પિતાજી! આપ મને હુકમ કરે, યુદ્ધ કરવાને શું હું નાલાયક છું કે આપ પોતે જ યુધે ચડે છે?” પુત્રે પિતાને અરજ કરી. "
“પુત્ર! તું હજી બાલક છે. યુદ્ધમાં શત્રુઓના દાવપ્રપંચ ઘણા વિષમ હોય છે. એવા છળકપટથી ભરેલા ધૂર્ત શત્રુઓને વશ કરવા એ જરા કઠીણ કાર્ય છે.”
પુત્રપણના સ્નેહને લીધે આપ આમ બેલે છે. આપે ખરી રીતે તેમને જ આજ્ઞા કરવી જોઈએ, આપ કેમ ભૂલી જાઓ છે હું પણ એક સિંહનું બચ્ચું છું. સિંહનાં બચ્ચાં દેખીને પણ હાથીઓનાં ટેળાં ભાગી જતાં નથી શું?” A “તારી વાત સત્ય છે; છતાં યુદ્ધને માટે મારે પણ ઉત્સાહ છે. અનેક વખત નમાવેલા એ રાજાઓ અત્યારે મને
ગગ્રસ્ત માની નિમોલ્ય ધારે છે, પણ હું એમને બતાવવા માગું છું કે રોગગ્રસ્ત છતાં તમારી ખબર લેવાને હું હજી શક્તિવાન છું.”
પણ આપણુ વંશની રીતિ એ છે કે પુત્ર કવચધારી થાય ત્યારે વિનિત અને શૂરવીર પુત્રો પિતાને ઘણે ભાર પિતે ઉપાડી લે છે. તેમજ યુદ્ધના કાર્યમાં તે કવચધારી પુત્ર યુદ્ધને મોખરે રહી દેશની અપૂર્વ સેવા બજાવે છે. હું ઘરમાં ભરાઈ રહું ને આપ યુદ્ધ જાવ એ તે મારું પરાક્રમ લાજે!”
