________________
(૧૩)
આપનારા રાજાઓ અત્યારે મને નબળે ધારી સ્વતંત્ર થવા માગે છે–મારા તાજથી છુટા પડી જવા માગે છે એટલું જ નહિ પણ તલવારની અણું બતાવીને તાબે કરેલા શત્રુઓ સમય બદલાયે સમજી એ વૈરને બદલે લેવાને તૈયાર થઈ ગયા છે. ફિકર નહિ, હું પણ એમને બતાવું કે રોગગ્રસ્ત છતાં હું હજી એ ને એ જ છું. આડા ફાટ્યા તે તમારે માટે ભયંકર છું. સિંહ મરવા પડયો હોય છતાં હાથીઓ એની પાસે પણ જઈ શકતા નથી તે મારવાની વાત તે કયાં ?” મહારાજ અનરણ્યના મગજમાં એવા અનેક વિચારો પસાર થઈ ગયા. એમણે સેનાધિપતિઓને લશ્કરો સજજ કરી પ્રસ્થાન કરવાને હકમ આપી દીધી અને પોતે પણ છાવણીમાં વખતસર આવી પહોંચશે એમ જણાવી દીધું.
પ્રધાનેએ મહારાજને યુદ્ધમાં નહિ જવાને ઘણુંય સમજાવ્યું, પણ મહારાજે પોતાના વિચારે ફેરવ્યા નહિ. એ ચુદ્ધની રણુભા વાગતાં યુવરાજ અનંતરથના કાન ચમક્યા. રાણીવાસમાંથી એકદમ તે પિતાની પાસે દોડી આવ્યું. પિતાને યુદ્ધની તૈયારી કરતા જોઈ પુત્ર વિનંતિ કરી “બાપુ! તમારે આ શું? ક્યા રાજાએ તાજની આજ્ઞાને અનાદર કર્યો કે જેથી આપના કોપનો એ ભેગા થયે?” : “વત્સ! યુદ્ધ એ ક્ષત્રીને ધર્મ છે. પ્રજાની શાંતિને માટે, રાજ્યની આબાદીને માટે, જુલ્મી રાજાના જુલ્મમાંથી પ્રજાનું રક્ષણ કરવા માટે, તાજને અનાદર કરનારા નિમકહરામી રાજાઓને ઠેકાણે લાવવા આપણે હથીયાર ઉઠાવવા
